“…Öğretmenler ve yöneticilerle yürütülen araştırmalarda öğretmenlerin ve yöneticilerin kaynaştırmayı genelde önemli ve yararlı buldukları, özel gereksinimli öğrencilerin bu uygulamadan yararlanmasının güç olduğunu düşündükleri, kaynaştırmaya yönelik tutumlarının ise ne tamamen olumlu ne de tamamen olumsuz olduğu (Avramidis ve Norwich, 2002;Batu, 1998;Blecker ve Boakes, 2010;Center ve Ward, 1987;Diken, 1998;Kaya, 2003;Leyser, Kappermann ve Keller, 1994;Myles ve Simpson, 1989;Uysal, 1995;Varlıer ve Vuran, 2006) görülmüştür. Ek olarak öğretmenlerin kaynaştırma ve özel eğitim konusunda bilgilerinin eksik olduğu, yeterli deneyimlerinin olmadığı (Babaoğlan ve Yılmaz, 2010;Berry, 2011;Demir ve Açar, 2011), kaynaştırma eğitimine yeterli zaman ayıramadıkları (Blecker ve Boakes, 2010;Horne ve Timmons, 2009;Saraç ve Çolak, 2012;Ünal, 2010), materyal ve fiziki ortamı yetersiz buldukları (Balo, 2015;Erişkin, Kıraç ve Ertuğrul, 2012;Kargın, Acarlar ve Sucuoğlu, 2003;Shevlin, Winter ve Flynn, 2013), bireyselleştirilmiş eğitim planı (BEP) hakkında yeterli bilgiye sahip olmadıkları ve BEP'i tam olarak uygulayamadıkları (Avcıoğlu, 2011;Çuhadar, 2006;Kargın ve diğerleri, 2003), aileler ile etkili ve yeterli işbirliği kuramadıkları (Demir ve Açar, 2011;Slavica, 2010); yöneticilerin ise kaynaştırma kavramı, kaynaştırmanın başarılı olabilmesi için kaynaştırma öncesi ve esnasında neler yapılması gerektiği konusunda yeterli bilgiye sahip olmadıkları sonucuna ulaşılmıştır (Pınar-Sazak ve Yıkmış, 2004). Sıralanan noktalarla birlikte özellikle öğretmenlerin ve yöneticilerin kaynaştırma uygulamasında yaşanan sorunlara ilişkin görüşlerinin incelendiği araştırma bulguları ise öğretmenler ve yöneticilerin kaynaştırma eğitimine uygun öğrencilerin seçilememesini (Lalvani, 2012;Saraç ve Çolak, 2012;Thorpe va Azam, 2010)…”