Din Eğitimi ve Bireysel Otonomi: Felsefî Perspektif

Abstract

Tanrı'ya karşı en büyük hakaret, onu hiç düşünmemek değil, onun hakkında kötü düşünmek olurdu." Rousseau Özet İnsanın ilk ve en temel faaliyet alanlarından birisi olan eğitim, bilgi, tecrübe ve değer aktarımı olarak, modern zamanlara doğru gelindiğinde bilimsel, felsefî ve sistematik bir nitelik kazanmıştır. İnsan, kendi tecrübe ve birikimini gelecek kuşaklara, onların yararına olacak şekilde aktarmak istemiştir. Yeni nesiller bu eğitimle hayata daha sıkı tutunup daha iyi adapte olabilecekler, sosyal ve fiziksel çevreye en iyi şekilde uyum sağlayabilecekler, yeryüzünde insan olmanın anlam ve değerini daha derinden hissedebileceklerdir. İşte bu eğitim biçimlerinden biri de din eğitimdir. İbn Haldun ve Giambattista Vico'nun medeniyet ve sosyal bilimler teorisi bağlamında işaret ettikleri üzere insan ilahi bir inayet olmak üzere bizzat Tanrı tarafından eğitilmiş, bir arada yaşamanın kural ve ölçütleri kendisine verilmiştir. Buna göre Rab, insanlığın ilk ve en esas terbiye edicisidir. Bu makalede din eğitimi, (1) "dinî akidelerin eğitimi", (2) "din kültürü eğitimi" olmak üzere iki şekilde ele alınacaktır. Dinî akidelerin eğitimi, belirli bir dinin

Din Eğitiminde İnsanın Ontolojisine Kierkegaardcı Bir Bakış

“…Din eğitimini temellendirme çabalarının da insandan başladığı ve burada eğitimin insan doğası ile ilişkisine dikkat çekildiği görülmüştür (Tosun, 2017). Eğitim ontolojisi açısından din eğitiminin amacına bakıldığında, belli bir dine ait olan ilkelerin öğretilmesinden ziyade, birey ve Tanrı arasında yaşama değer ve anlam katabilecek bir ilişki sağlamak esastır (Taşdelen, 2021). Daha iyi bir insan ve daha iyi bir dünya hedefinde olan din eğitiminde, vahye muhatap olan insanın vahyin mesajları ışığında kendisiyle, diğer insanlarla ve öteki varlıklarla kurduğu bağlantılar sonucunda birey deneyim kazanacak ve bilgi üretecektir (Selçuk, 2022).…”

“…Bundan dolayı çalışma, insanın kendi var oluşuna dair farkındalık ve bilinç kazandırmada günümüz din eğitiminin hangi zemin üzerinden konuya yaklaşması gerektiği sorununa, varoluşçu filozoflardan Soren Kierkegaard'ın din ve bireyin sorumluluğu ile ilgili düşünceleri ve ontolojiye dini bakış ve düşünüş tarzını dâhil eden görüşleri ile mülhem bir örnek çözüm arama girişimidir. Literatür incelendiğinde varoluşçu felsefenin temel görüşleri açısından günümüz din eğitiminin varoluşsallığını sorgulayan ve bireyin inancının bir öznesi olacağı din eğitimini ihtiyaç olarak gören (Tunç, 2013), dini duyguda kişisel otonomiyi desteklemek için felsefi bakış açısını gerekli gören (Taşdelen, 2021), İslam eğitim anlayışında yetiştirilmek istenen insan modelini iyi vatandaştan öte iyi insan perspektifinde araştıran (Aşlamacı, 2018) çalışmaların olduğu görülmüştür. Ancak İslami ve modern düşüncenin insan tasavvurunu karşılaştırmalı biçimde ele alarak, Kierkegaard perspektifinden din eğitiminde insanın ontolojisini yorumlayan çalışmalara rastlanmamıştır.…”

Uzaktan Eğitim Kapsamında İlkokul İkinci Sınıf Türkçe Dersinde Çocuklar İçin Felsefe Eğitimi

“…Children are natural philosophers due to their innate sense of curiosity and desire for research. One of the approaches based on children and philosophy is the P4C approach (Çiçek, 2017;Taşdelen, 2017;Wartenberg, 2018). The human endeavour to understand what he/she is curious about leads to asking questions and answering these questions.…”