Does Illegitimate Corporate Behaviour Follow the Forms of Polity? The Turkish Experience

Abstract

In this study, we argue that illegitimate corporate actions can not only be strategic responses to the conflicting technical and institutional demands at the field level but also manifestations of the contradictory higher-order institutional logics at the polity level. By focusing on the statist polity, somewhat neglected by the new institutional theory, we argue that the contradictory nationalist and capitalist institutional logics in the statist polity generate illegitimate corporate actions. We also propose that uncertainties and opportunities created by statist polity characteristics such as weak policy-making capacity, neopatrimonialism, and clientelism lead to illegitimate corporate actions by triggering conflict between nationalism and capitalism. To demonstrate this, we examine the Turkish case, by focusing particularly on a recent example of illegitimate corporate action, namely the pursuit of non-operating revenues. The case supports our arguments. It implies that illegitimate corporate behaviours may be 'institutionalized' as continuously reproduced by the actors embedded in a polity. It also implies that the impression management techniques to legitimate illegitimate behaviours may vary according to the forms of polity. Finally, it suggests that organizations may adopt hybrid missions as a survival strategy in a contradictory and uncertain business environment, paradoxically ultimately restricting their competitive capacities.

Antecedents of firm performance in emerging economies: Business groups, strategy, industry structure, and state support

“…The present study acknowledges the role of state support for firm performance (Boratav, 1981;Bugra 2008, Hoskisson, Wright, Filatotchev andPeng, 2012;Malik and Kotabe, 2009;Özen and Akkemik, 2012;Özen and Özen, 2009), although the indirect effects of state interventionism, for example on industry structure, cannot be measured. The study proposes the following hypothesis.…”

Farklı Siyasalarda Devletin Kurumsal Girişimciliğini Yeniden Düşünmek: Türkiye Bağlamında Bir Tipoloji Önerisi

“…Devletçi sistemlerde liberal sistemden farklı olarak değişen bu devlet anlayışının Türkiye'deki kurumsal süreçlerde nasıl ortaya çıktığı ve hangi sonuçları yarattığı, yapılan akademik çalışmalara da yansımıştır. Türkiye'de özellikle son kırk yıllık süreçte uygulanan liberalleşme politikaları gücün ve egemenliğin bireylere ve toplum kesimlerine yayılmasını sağlamamış, güç ve egemenlik kurumsal süreçlerde söz sahibi devlette ve yönetici elitlerde toplanmıştır (Özen & Akkemik, 2012). Türkiye'de topluma yukarıdan aşağıya yön veren, toplumdaki farklı çıkar gruplarına mesafeli olan ve toplumu kendisini sınırlayan ve rasyonel olmayan bir yapı olarak niteleyen bir devlet kavramlaştırılması oluşmuştur (Özen & Özen, 2009).…”

Şirketlerin Siyasi Partilerle Bağlantılarının İktidar Değişikliklerine Uyumlanması ve Şirket Performansına Etkileri:

“…Devletin, kamu iktisadi teşebbüsleriyle bizzat piyasaya dahil olması, hem üretim için gerekli olan kaynakları sağlayıcı (kredi, lisans, ithal izni, insan kaynakları vb.) hem de çok önemli bir müşteri olması (kamu ihaleleri ve hizmet alımları), aynı zamanda piyasayı düzenlemesi ve patrimonyal devlet geleneği içinde günün politik gereklilikleri doğrultusunda piyasaya keyfi bir biçimde doğrudan müdahale etmesi, Türkiye'de politikacılar ve bürokratlarla kişisel ve özel ilişkiler kurarak kaynaklara ayrıcalıklı bir biçimde ulaşıp büyüyen bir girişimci sınıfı yaratmıştır (Buğra, 1994;Özen ve Akkemik, 2012). 1960'lı yıllardan 1970'li yılların sonlarına kadar izlenen ithal ikamesi politikası yoluyla hükümetler bir yandan korumacı politikalarla girişimcileri yabancı şirketlerin rekabetinden koruyarak rekabetin düşük olduğu bir yurtiçi piyasa sunmuş, diğer yandan da kamu bankaları aracılıyla uzun vadeli düşük faizli krediler ve KİT'ler tarafından üretilen düşük fiyatlı hammaddeleri sağlamış ve büyük çaplı mal ve hizmet alımlarıyla (kamu ihaleleri) şirketlere destek sağlamıştır (Buğra, 1994).…”