Economische integratie en ruimtelijk ontwerp

Abstract

Heel wat publicaties over permanent bewoonde campings hebben de problematische onderkant van de Vlaamse woningmarkt blootgelegd. loch heerst er een hecht gemeenschapsleven op deze campings. Deze bijdrage plaatst vooral vraagtekens bij de wijze waarop de Vlaamse overheid deze woonformule wil formaliseren en bepleit het belang van de drie economische integratiesferen als vertrekpunt voor een betere ruimtelijke planning van woonwijken. Het wederrechtelijk bewonen van recreatiezones heeft de voorbije jaren meermaals de nationale pers gehaald in Belgie. Het fenomeen kwam uitgebreid aan het licht via diverse terreinonderzoeken die het permanent bewonen van Vlaamse campings in beeld brachten. Een goed overzicht wordt geboden door Mens en Ruimte. Volgens dit onderzoek telde Vlaanderen tijdens de winterperiode 1996-1997 ruim 3000 mensen die permanent op campings woonden, verspreid over 1700 huishoudens en 130 kampeerterreinen. Figuur 1 toont de ruimtelijke spreiding en omvang van het fenomeen. Verschillende concentratiegebieden tekenen zich af: de kustzone, de Kempen met uitlopers naar Limburg en een oostwaarts verlopende boog rond het Brusselse. Voor Gent is de nabijheid van permanent bewoonde campings minder uitgesproken. Uit de meeste diepgaande studies komt ook tot uiting dat nogal wat bewoners een voormalige nauwelijks bewoonbare woning in de stad geruild hebben voor een woning op wielen in het Vlaamse groen. Zo blijkt uit een meer gedetailleerde analyse van de herkomst van op campings gedomicilieerde