“…Σε μοριακό επίπεδο το αποτέλεσμα αυτό προκύπτει από άμεσες ηλεκτροστατικές (διαμέσου του πορώδους) και έμμεσες (διαμέσου της ενεργής φάσης) αλληλεπιδράσεις.Ενώ η χημική ενίσχυση είναι γνωστή, έχει μελετηθεί και έχει χρησιμοποιηθεί για πάνω από ένα αιώνα[254][255][256][257][258][259], το πιο γνωστό σχετικό φαινόμενο ή μη-φαρανταϊκή ηλεκτροχημική τροποποίηση της καταλυτικής ενεργότητας (φαινόμενο NEMCA) ανακαλύφθηκε μόλις την δεκαετία του 80'[248,249,[260][261][262][263][264][265]. Η σημασία της , στην ετερογενή κατάλυση[273], αλλά και για την μελέτη των αλληλεπιδράσεων μεταξύ μετάλλου-φορέα[274][275][276].Η αρχή λειτουργίας της ηλεκτροχημικής ενίσχυσης απεικονίζεται στο Σχήμα 2.14.Με την εφαρμογή ρεύματος Ι ή δυναμικού ανάμεσα στον καταλύτη και το καταλυτικά αδρανές ηλεκτρόδιο μέτρησης, που επίσης είναι εναποτεθειμένο στον στερεό ηλεκτρολύτη, ιοντικά είδη τροφοδοτούνται στην επιφάνεια του καταλύτη με ρυθμό I/nF, όπου n είναι το σθένος του ιόντος που άγεται στο στερεό ηλεκτρολύτη.Οι ηλεκτροχημικά δημιουργημένοι ιοντικοί δεσμοί των ειδών (Ο δγια αγωγούς Ο 2-, όπως YSZ)[219,240,[266][267][268][269], Na δ+ για την περίπτωση αγωγών Na + , όπως β"-Al 2 O 3[277]) μεταναστεύουν (backspillover) στην επιφάνεια του καταλύτηηλεκτροδίου που εκτίθεται στο αέριο μίγμα τροφοδοσίας, σχηματίζοντας μια ενεργή διπλοστοιβάδα στη διεπιφάνεια μεταξύ καταλύτη/ηλεκτροδίου και αέριας φάσης.Κάθε μεταναστεύον είδος συνοδεύεται και από το αντίστοιχο φορτίο έτσι ώστε η διπλοστοιβάδα να καθίσταται ηλεκτρικά ουδέτερη (Σχ. 2.14)[240,[278][279][280][281].…”