Epistulae ex Ponto

Galasso, Luigi

doi:10.1002/9781444310627.ch14

Cited by 3 publications

(10 citation statements)

References 0 publications

Supporting

Mentioning

Contrasting

Unclassified

Order By: Relevance

“…19 Εντούτοις, ο αναγνώστης της συλλογής παρακολουθεί κατά τη μετάβαση από το ένα βιβλίο στο επόμενο τη διαβάθμιση της επιστολικής υπαινικτικότητας και τη σταδιακή επίταση της σημασίας της. 20 Αν η επιστολικότητα ορίζει το γενικό πλαίσιο ή, με ακόμη πιο θεωρητικούς όρους, αν η επιστολική γραφή συνιστά τον 'τρόπο' ή τη 'λειτουργία' (mode) με την οποία παρουσιάζεται ο ποιητικός λόγος της εξορίας, υπό την έννοια ότι η οβιδιακή ποίηση της εξορίας χρησιμοποιεί ορισμένα μόνο φορμαλιστικά στοιχεία της επιστολογραφίας, 21 το βασικό λογοτεχνικό είδος των Tristia και τις Epistulae ex Ponto είναι και η κυκλοφορία μιας σειράς υπομνημάτων τις τελευταίες τρεις δεκαετίες: Galasso (1995), , Gaertner (2005), Ingleheart (2010 a), Larosa (2013), Tissol (2014), . 16 Την παρουσία των επιστολικών συμβάσεων στα Tristia και τις Epistulae ex Ponto, τη θεματολογία τους καθώς και το πεζολογικό ύφος που αυτές μεταφέρουν σχολιάζουν οι Thraede (1970) 47-65, Stroh (1981) 2641-2643, Davison (1981, 19-21, Claassen (1999a) 114-119, Gaertner (2007b) 168-172, Roussel (2008 44-56.…”

Section: εισαγωγήunclassified

“…68, βλ. τη συνοπτική πραγμάτευση των σχετικών ζητημάτων, με αναφορά στην πιο πρόσφατη βιβλιογραφία, της Theodorakopoulos (2007) Galasso (1995) 442. 41 Βλ.…”

Section: Tr 51: στο μεταίχμιο των Tristia και των Epistulae Ex Pontounclassified

“…5, αναφέροντας χαρακτηριστικά πως «είναι μάλλον απίθανο ο Οβίδιος να είχε διαβάσει αυτές τις επιστολές, αλλά το ενδεχόμενο αυτές να ήταν διαθέσιμες κατά τη διάρκεια της ζωής του δεν μπορεί να αποκλειστεί εξ ολοκλήρου». 29 Η αναπόληση, για παράδειγμα, των ευχάριστων και των δυσάρεστων στιγμών που είχε μοιραστεί κατά το παρελθόν ο εξόριστος ποιητής με τους αποδέκτες των επιστολών του, όπως αποτυπώνεται ενδεικτικά στην Ex P. 2.4.9-10 (seria multa mihi tecum conlata recordor, / nec data iucundis tempora pauca iocis), την 2.10 (et modo res egisse simul, modo rursus ab illis, / quorum non pudeat, posse referre iocos, 41-42) και την 4.3 (ille ego, qui primus tua seria nosse solebam/ et tibi iucundis primus adesse iocis, 13-14) παραπέμπει σε χωρία της λατινικής γραμματείας που μνημονεύουν σύμφωνα με τον Galasso (1995) 234-235, ένα από τα πιο «έκτυπα χαρακτηριστικά γνωρίσματα μιας σχέσης amicitia, τη συμμετοχή, δηλαδή, στα seria και τους ioci». Για μια αναλυτική παράθεση των σχετικών παράλληλων κειμένων, βλ.…”

Section: Tr 51: στο μεταίχμιο των Tristia και των Epistulae Ex Pontounclassified

“…Για μια αναλυτική παράθεση των σχετικών παράλληλων κειμένων, βλ. Galasso (1995) 234-235, και Helzle (2003 230 ad Ex P. 1.9.9-10. 30 Για τα λιγοστά διαθέσιμα στοιχεία σχετικά με τον βίο του Αττικού, βλ.…”

Section: Tr 51: στο μεταίχμιο των Tristia και των Epistulae Ex Pontounclassified

“…30 Για τα λιγοστά διαθέσιμα στοιχεία σχετικά με τον βίο του Αττικού, βλ. Galasso (1995) 29-30, ενώ για τη ζωή και το ποιητικό έργο του Μάκρωνα, του αποδέκτη μεταξύ άλλων και των Am. 2.…”

Section: Tr 51: στο μεταίχμιο των Tristia και των Epistulae Ex Pontounclassified

See 4 more Smart Citations

Ο Λόγος Της Εξορίας

Stathis¹,

Στάθης²

View full text Add to dashboard Cite

Εξορισμένος από τον αυτοκράτορα Αύγουστο στους Τόμους της Μαύρης Θάλασσας, ο Οβίδιος αποφασίζει να συγγράψει τα Tristia και τις Epistulae ex Ponto. Τα κείμενα αυτά παρουσιάζουν τη ζωή στα έσχατα όρια της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας μέσα από την οπτική γωνία ενός άδικα εκτοπισμένου ελεγειακού ποιητή. Εγκλωβισμένος σε ένα αφιλόξενο και χειμαζόμενο περιβάλλον και περιστοιχισμένος από πολεμοχαρείς και βάρβαρους κατοίκους, ο απεγνωσμένος ποιητής αποστέλλει πίσω στη Ρώμη ελεγειακές επιστολές, μέσω των οποίων περιγράφει με δραματικούς όρους την κατάστασή του, απολογείται για το παρελθόν του και ζητεί από τους παραλήπτες τους να μεριμνήσουν για την επιστροφή του, επικαλούμενος τον ηθικό κώδικα της amicitia. Παρόλο που, ως αυτοσυνείδητος ποιητής, αναγνωρίζει παραλήψεις, υπερβολές και επαναλήψεις στις περιγραφές του, αδιαφορεί να τις διορθώσει, δεδομένων των ακραίων συνθηκών που έχει να αντιμετωπίσει. Η κωδικοποιημένη εγγραφή αυτών των μηνυμάτων στον ποιητικό λόγο της εξορίας αποτελεί το αντικείμενο της παρούσας εργασίας. Με μια εκ του σύνεγγυς ανάγνωση των προγραμματικών και ποιητολογικών χωρίων της οβιδιακής ποίησης της εξορίας η μελέτη παρακολουθεί τη σταδιακή διαμόρφωση και κατασκευή της ρητορικής της εξορίας, επισημαίνει τα σήματα και τους τόπους της και αναδεικνύει τη μεταποιητική και την ειδολογική της διάσταση. Ως βασικός μεταλογοτεχνικός δείκτης της ποίησης της εξορίας εκλαμβάνεται ο αυτοαναφορικός σχολιασμός της παρακμής του εκφερόμενου ποιητικού λόγου που σχετίζεται άμεσα με τον κίνδυνο απώλειας της νεωτερικότητας και τη δυσκολία ανταπόκρισης στα υψηλά καλλιμαχικά αισθητικά πρότυπα. Ερ-μηνευτικό ζητούμενο αποτελεί, επίσης, ο έλεγχος των προγραμματικών δηλώσεων του ποιητή για άμεση αποκοπή από το ερωτογραφικό του παρελθόν σε λεκτικό, θεματολογικό και ιδεολογικό επίπεδο. Αυτή η αποστασιοποίηση της οβιδιακής ποίησης της εξορίας από την παράδοση της λατινικής ερωτικής ελεγείας δεν περιορίζεται απλώς στη θεματοποίηση της οδυνηρής εμπειρίας της εξορίας, αλλά αποτυπώνεται και σε καίριες θεματικές επιλογές της οβιδιακής ποίησης της εξορίας, όπως στην ανάθεση πρωταγωνιστικού ρόλου στην αξιοσέβαστη σύζυγο του εξόριστου ποιητή ή την αναπαράσταση δημόσιων πανηγυρικών εκδηλώσεων του ρωμαϊκού imperium, μέσω των οποίων ο ποιητικός λόγος της εξορίας προσλαμβάνει έναν επίσημο, συμβατικό και κομφορμιστικό χαρακτήρα. Με τον τρόπο αυτό ο Οβίδιος παρουσιάζει ένα ‘ορθόδοξο’ ελεγειακό υποείδος που αξιοποιεί, αναδεικνύει και κανονικοποιεί υφιστάμενες συμβατικές τάσεις του οικείου είδους. Για μια ακόμη φορά, επομένως, ο Οβίδιος εκμεταλλεύεται το θεματικό εύρος του ελεγειακού είδους και το προσαρμόζει στις ανάγκες και τις απαιτήσεις ενός άδικα εκτοπισμένου ποιητή που ποθεί την επιστροφή του στη Ρώμη.

show abstract

Section: εισαγωγήunclassified

Section: Tr 51: στο μεταίχμιο των Tristia και των Epistulae Ex Pontounclassified

See 3 more Smart Citations

Ο Λόγος Της Εξορίας

Stathis¹,

Στάθης²

View full text Add to dashboard Cite

show abstract

„Quae tibi quaerebam (…) dona Tomitanus mittere posset ager” – o pewnym podarunku znad Pontu (Wokół „Ex Ponto” III 8)

Puk

2023

10.14746/sppgl

View full text Add to dashboard Cite

Among the topics discussed by Ovid in Tristia and Epistulae ex Ponto, there is also the topic of gifts. The poet plays the role of both the recipient and the person who can give something to his addressees. In the vast majority of cases, the gifts mentioned are not specific objects, but have an intangible value: the poet perceives the life left to him in terms of a gift, as well as the memory and consolation shown to him by his relatives. He himself wishes to repay the favours received and promises his correspondents eternal fame by including their names in his songs. The Ex Ponto III 8 elegy is unique in this topic. First, Naso notifies the addressee about a material gift sent to him, and secondly, the very gift he decided to offer to his friend is remarkable: a quiver filled with poisoned arrows. Such a gift also played a double role: on the one hand, it reflected the conditions in which the poet found himself, it was, according to his message, the only thing that could be found in Tomis and sent to Rome; on the other hand, it was to serve the recipient to defend himself against his personal enemies. The source texts testify that the arrows dipped in a specific poison were used by the Scythians. The frequency and nature of the mention of this doubly dangerous weapon in both collections of Ovid’s exile poetry, and finally the decision to make it the only material gift sent to the capital, prompted the author of this text to propose a thesis about Ovid’s peculiar fascination with Scythian poisoned arrows.

show abstract

famaque cum domino fugit ab urbe suo: aspectos da fama na poesia de exílio de Ovídio

Michalopoulos¹

2016

CODEX

View full text Add to dashboard Cite

<div class="page" title="Page 1"><div class="layoutArea"><div class="column"><p>Através de sua poesia pré-exílio, Ovídio revela grande interesse em <em>Fama/fama</em> em todos os seus significados e funções: reputação pessoal, fama literária, tradição literária e mitológica, rumor, boato. Ovídio é obcecado por sua própria reputação como poeta, enquanto também emprega <em>Fama/fama</em> como fonte de inspiração e como fonte de informação numa ampla variedade de temas e tópicos. Seu grande interesse em <em>Fama/fama</em> culmina em sua famosa descrição de seu domicílio no livro XII das <em>Metamorfoses</em>. O objetivo deste artigo é discutir o uso e o papel de <em>Fama/fama</em> na poesia do exílio de Ovídio, escrita num momento em que as circunstâncias da vida do poeta mudaram dramaticamente. O poeta se encontra em arredores bárbaros e incivilizados, longe da linda e confortável vida da capital. A discussão dos poemas selecionados dos <em>Tristia</em> e das <em>Epistulae ex Ponto</em> ilustrarão de forma promissória a relação de Ovídio com a Fama/fama.</p><div class="page" title="Page 1"><div class="layoutArea"><div class="column"><p><strong>Abstract</strong></p><p><span>Throughout his pre-exilic poetry Ovid shows a keen interest in Fama/fama in all its meanings and functions: personal reputation, literary fame, literary and mythological tradition, rumour, hearsay. Ovid is obsessed with his own reputation as a poet, while he also employs Fama/fama as a source of inspiration and as a source of information on a wide variety of themes and topics. His great interest in Fama/fama culminates in his famous description of her abode in the 12th book of the Metamorphoses. The object of this paper is to discuss the use and the role of Fama/fama in Ovid’s exilic poetry, written at a time when the circumstances of the poet’s life changed dramatically. The poet finds himself in barbaric and uncivilized surroundings, away from the beautiful and comfortable life of the capital. The discussion of selected poems from the Tristia and the Epistulae ex Ponto will hopefully illustrate Ovid’s relationship with Fama/fama. </span></p><p><strong>Keywords</strong><span><strong>:</strong> Ovid; </span><span>Fama</span><span>; exile poetry </span></p></div></div></div></div></div></div>

show abstract

Epistulae ex Ponto

Cited by 3 publications

References 0 publications

Ο Λόγος Της Εξορίας

Ο Λόγος Της Εξορίας

„Quae tibi quaerebam (…) dona Tomitanus mittere posset ager” – o pewnym podarunku znad Pontu (Wokół „Ex Ponto” III 8)

famaque cum domino fugit ab urbe suo: aspectos da fama na poesia de exílio de Ovídio

Contact Info

Product

Resources

About