EUTANAZIJA KAO KRAJNJI IZRAZ LIČNOG PRAVA ČOVEKA NA SAMOODREĐENjE

Abstract

The author discusses different segments of the institute of euthanasia ("murder out of mercy"), especially the question of the justification of its legalization. The subject of the analysis are the solutions of certain European regulations that have completely or partially decriminalized euthanasia, and then the domestic one, in which there is a collision of the norms of criminal and medical law. According to the positive serbian criminal law, euthanasia is a criminal offense and a privileged form of murder, while the Law on Patients' Rights indirectly allows the so-called passive euthanasia, which is not the optimal solution, which introduces legal uncertainty. Тhe Preliminary Draft of the Civil Code of Serbia, which embodies the proposal for the future civil law of Serbia, proposes the decriminalization of euthanasia, which is a solution that needs to be commented on. The aim of the paper is a comparative analysis of domestic and foreign solutions of this controversial institute - through its concept, types (active and passive euthanasia) and critical analysis of the reasons for and against its introduction into the domestic law. The author evaluates the proposal of the Preliminary Draft as progress, with the idea that euthanasia, despite all the controversies that accompany it, represents the ultimate expression of a personal right to self-determination (subjective civil right sui generis), in both modalities, without distinction.

Pierre Teilhard De Chardin and the Phenomenon of Man

“…(Garaudy, 1960:200) In fact, what some authorities find disturbing is that Chardin succeeded in "constructing a synthetic and global view" of the cosmos and man, which is a great success for each individual human mind, and which is the result of his "enormous knowledge of special spheres of reality, and the great sense of synthesis and perception of the essential backbones of real processes". (Pavićević, 1979:255) * In the next part of our paper, we will try to present more analytically and in more detail the way in which Chardin bases his main idea about man -namely the idea of hominization of the world -as an immanent goal of the cosmos. Namely, he starts from very specific views of the developmental stages of physical and organic nature, looking for in them elements directed towards the production of man -hominization.…”

Пјер Тејар Де Шарден И Феноменот Човек

“…со учењето на Библијата за потеклото на човечкиот род од еден пар (Адам и Ева), а на кој црквата инсистира и поради учењето за потеклото и природата на гревот." (Pavićević, 1979 (Garaudy, 1960:200) Всушност, она што на некои авторитети им пречело е тоа што Шарден успевал да "изгради еден синтетичен и глобален поглед" на космосот и човекот, што е голем успех за секој поединечен човечки ум, а кој е резултат на неговото "огромно знаење за посебни сфери на стварноста, и големата смисла за синтеза и воочување на битните окосници на реалните процеси". (Pavićević, 1979:254 -255) * Во продолжението на нашиот текст ќе се обидеме поаналитички и поподробно да го прикажеме начинот на кој Шарден ја засновува својата главна идеја за човекот -имено идејата за хоминизација на светот -како иманентна цел на космосот.…”

“…(Pavićević, 1979 (Garaudy, 1960:200) Всушност, она што на некои авторитети им пречело е тоа што Шарден успевал да "изгради еден синтетичен и глобален поглед" на космосот и човекот, што е голем успех за секој поединечен човечки ум, а кој е резултат на неговото "огромно знаење за посебни сфери на стварноста, и големата смисла за синтеза и воочување на битните окосници на реалните процеси". (Pavićević, 1979:254 -255) * Во продолжението на нашиот текст ќе се обидеме поаналитички и поподробно да го прикажеме начинот на кој Шарден ја засновува својата главна идеја за човекот -имено идејата за хоминизација на светот -како иманентна цел на космосот. Имено, тој тргнува од многу конкретни согледби на развојните стапала на физичката и органската природа, барајќи во нив елементи на насоченост кон произведувањето на човекотхоминизацијата.…”

“…Така што, заедно со Сартр, уште во 50-те години на 20 век, Шарден ќе констатира дека опстанокот на човекот сè помалку зависи од самата природата, а сè повеќе од човековата одлука и решеност и натаму да живее и преживее, што значи дека човекот/ човештвото самото е ОДГОВОРНО за својот живот и својата смрт. (Pavićević, 1979: (Skledar, 1984: 89) На почетокот на нашиот текст веќе спомнавме дека пред неговата смрт Шарден бил познат само во потесните академски кругови, и тоа во ронеотипирани фрагменти кои циркулирале под рака, како што истакнува Роже Гароди. (Garaudy, 1960: 200) Така што, во третиот дел на нашиот текст сосема накратко ќе ги наведеме оние критички осврти врз неговото дело кои настапиле после неговата смрт, некаде во 60-тите и 70-тите години на минатиот век, и тоа најчесто меѓу философите и научниците, а многу помалку меѓу теолозите.…”