Współczesne możliwości terapeutyczne zapobiegania złamaniom poszerzają się z roku na rok. Dotychczas jedyna powszechna terapia doustnym alendronianem znajduje alternatywę zarówno w nowych rodzajach terapii dożylnej, jak i w immunoterapii tzw. lekami biologicznymi. Stąd też coraz więcej wątpliwości i dyskusji co do wskazań, ale też rzetelnych danych, które stanowią wskazówkę do rozwiązywania codziennych dylematów klinicznych. Istnieje wiele rekomendacji dotyczących leczenia osteoporozy, jednak nie wszystkie są spójne i akceptowalne przez lekarzy praktyków. Kiedy leczyć, jaki preparat wybrać, jak długo leczyć, w jaki sposób monitorować efekty terapii, jak zmieniać preparaty? To pytania, na które odpowiedź może być trudna, a czasami wręcz niemożliwa przy współczesnym stanie wiedzy medycznej.Podejmując decyzję o leczeniu pacjenta z osteoporozą, analizuje się zarówno czynniki ryzyka złamań, jak i obecność wcześniejszych złamań niskoenergetycznych. Istotna jest również bardzo niska gęstość mineralna kości (bone mineral density -BMD), którą ocenia się standardowo w badaniu densytometrycznym części lę-dźwiowej kręgosłupa i/lub kości udowej. Równie ważne w przypadku leków antyresorpcyjnych są: droga podaStreszczenie Dostępne obecnie leki stosowane w leczeniu osteoporozy pomenopauzalnej mogą wprowadzać lekarzy w zakłopotanie podczas wykonywania codziennej praktyki klinicznej. Wiele leków, które mogą być stosowane doustnie lub parenteralnie, ma odmienny mechanizm działania i może obecnie powodować więcej problemów przy podejmowaniu decyzji o rozpoczęciu leczenia niż w przeszłości. Potwierdza to potrzebę specyficznych rekomendacji dotyczących tego, jak, kiedy i kogo leczyć w osteoporozie pomenopauzalnej zgodnie z zasadami medycyny opartej na dowodach naukowych. Praca przekazuje łatwo dostępne i zwarte informacje na temat leków antyresorpcyjnych, które mogą być stosowane przez lekarzy klinicystów w praktyce.Słowa kluczowe: osteoporoza pomenopauzalna, zapobieganie złamaniom, bisfosfoniany, denosumab, ranelinian strontu, raloksifen, teryparatyd.
SummaryCurrently available drugs for the management of postmenopausal osteoporosis can confuse clinicians in daily practice. The number of new oral and therapeutic agents with a different mechanism of action can make a clinical decision to start more complex treatment than previously. This may confirm that in order to know how, when and whom to treat in postmenopausal osteoporosis, specific recommendations based on medical scientific evidence are needed. This manuscript offers compact and easily available information about antiresorptive drugs which can be used by physicians in clinical practice.