Ewolucja idei misyjnej w nauczaniu magisterium Kościoła od Maximum illud do Vaticanum II

Abstract

Po XIX-wiecznym ożywieniu aktywności misyjnej Kościoła związanym ze stabilizacją systemu kolonialnego odnotowano słabości takiego sposobu postrzegania i realizacji działań misyjnych. Ważnym wydarzeniem w ewolucji idei misyjnej było zakończenie I wojny światowej w świeckim wymiarze historii, a od strony kościelnej list apostolski Benedykta XV Maximum illud. Zapoczątkował on przemiany w świadomości misyjnej Kościoła, ukoronowane ostatecznie soborowym modelem misji. Przemiany w rozumienia idei misyjnej dostrzec możemy tak w wypowiedziach kolejnych papieży, jak i w innych dokumentach Stolicy Apostolskiej. Blisko pięćdziesiąt lat między tymi wydarzeniami pozwoliło wyzwolić się Kościołowi z mentalności kolonialnej. W tym czasie dość mocno postąpił proces kształtowania się świadomości Kościoła jako jednego organizmu, w którym misje zajmują ważne miejsce. Mają one prowadzić do zakładania i wspierania samodzielnie funkcjonujących Kościołów lokalnych. Zauważono też, że misje są wymianą duchowych darów i znakiem „zdrowej” wiary, a nie formą narzucania kulturowej czy religijnej dominacji.
 Dowartościowane zostało też powszechne wezwanie do zaangażowania się w dzieło misyjne, które mogą wspomagać Papieskie Dzieła Misyjne.