Exploring children's perceptions of forgiveness at the interpersonal and political levels: emerging evidence in Cyprus

Abstract

This article presents a case study of an action research investigation at a GreekCypriot classroom that explores 10-11-year-old children's perceptions of forgiveness at both the interpersonal and the political levels. The study indicates that participant children view forgiveness from a variety of perspectives that do not seem to differ a lot from adults; these perspectives, although not fully mature, reveal the complex elements of offering and asking for forgiveness. The following three perspectives are identified in the findings: children's reasons to ask for forgiveness; children's views on the conditions to offer forgiveness and children's perceptions of forgiveness at the political level. The findings have important implications for designing educational interventions on forgiveness.

The emotional regimes of reconciliation in history textbook revision: reflections on the politics of resentment and the politics of empathy in post-conflict societies

“…also, it is interesting to examine how other students who may not be directly involved in a conflict (e.g., immigrants) are drawn into the politics of resentment by this separation option (see Zembylas, Charalambous, and Charalambous, 2016). Furthermore, the meaning and significance of practices such as 'forgiveness' might be complicated in cosmopolitan contexts (Kennedy 2011) and especially in contexts in which the boundaries of victims and perpetrators are blurred Zembylas and Michaelidou 2013); an ethos of forgiveness would throw into question several tenets of the separation option, for example. RM Kennedy's (2011) work on forgiveness, in particular, allows for a much more complex vocabulary regarding what it means to work through historical trauma.…”

Ψυχοεκπαιδευτική Παρέμβαση Για Την Ενίσχυση Της Συγχωρητικότητας Σε Παιδιά Ηλικίας 9 Έως 12 Ετών

“…Ωστόσο, παρά τη μεγάλη αξία της συγχώρεσης στις διαπροσωπικές σχέσεις των παιδιών, υπάρχει έλλειψη ερευνών που την μελετούν σε αυτή την ηλικιακή ομάδα. Επιπλέον, όσον αφορά τα προγράμματα παρέμβασης που έχουν εφαρμοστεί για την καλλιέργεια της διάθεσης για συγχώρεση, έχει διαπιστωθεί ότι είναι περισσότερο αποτελεσματικά κυρίως στον ενήλικο και εφηβικό πληθυσμό και λιγότερο σε παιδιά (Worthington, Wade, & Hoyt, 2014).…”

“…Δεύτερον, τα παιδιά ενδεχομένως δεν έχουν αναπτύξει ακόμη τις γνωστικές και τις συναισθηματικές δεξιότητες που απαιτούνται για την συγχώρεση, με αποτέλεσμα να αντιγράφουν τη συμπεριφορά της συγχώρεσης δίχως να την έχουν αφομοιώσει. Τέλος, η μειωμένη αποτελεσματικότητα των προγραμμάτων σε παιδιά μπορεί να οφείλεται στην έλλειψη αναπτυξιακά κατάλληλων εργαλείων για την μέτρηση των αναπτυξιακών αλλαγών στη συγχώρεσης (Worthington et al, 2014).…”

“…Ο σχεδιασμός του ψυχοεκπαιδευτικού προγράμματος βασίστηκε στο μοντέλο τεσσάρων φάσεων του Enright που περιλαμβάνει συνολικά 20 στάδια (Worthington et al, 2014). Κατά την πρώτη φάση του μοντέλου (Φάση της Αποκάλυψης, «Uncovering Phase», στάδια 1-8) το πληγωμένο άτομο βιώνει τον πόνο της πληγής που δέχτηκε και συνειδητοποιεί τους τρόπους με τους οποίους το γεγονός αυτό το έχει επηρεάσει στη ζωή του.…”

“…Προχωρώντας στην τρίτη φάση (Φάση της Εργασίας,«Work Phase», στάδια 12-15), το πληγωμένο άτομο αρχίζει να βλέπει αυτόν που το έχει πληγώσει μέσα από διαφορετικά μάτια και κατευθύνεται προς την ενσυναίσθηση, τη συμπόνια και την αποδοχή. Τέλος, στη Φάση της Εμβάθυνσης («Deepening Phase», στάδια 15-20) το άτομο ανακαλύπτει μέσα από την επιλογή της συγχώρεσης το νόημα που κρύβεται πίσω από την πληγή που έχει υποστεί και βλέπει την συγχώρεση ως μια επιλογή που έχει πολλά θετικά να του προσφέρει (Worthington et al, 2014).…”