Seksualność kobiet z nowotworem złośliwym zostaje upośledzona zarówno bezpośrednio wskutek choroby, jak i jej leczenia. Oba te czynniki wywierają znaczący wpływ na ciało i psychikę pacjentek, prowadząc do zaburzeń seksualnych o zróżnicowanej i złożonej etiologii. W przebiegu choroby nowotworowej i terapii onkologicznej obserwuje się między innymi zaburzenia pożądania, podniecenia i orgazmu, upośledzenie lubrykacji i atrofię pochwy, dyspareunię oraz pogorszenie postrzegania własnego ciała, których kumulatywnym efektem może być zmniejszenie częstości podejmowania aktywności seksualnej, a w skrajnych przypadkach nawet całkowite jej zaniechanie. Szczególnie dużym ryzykiem dysfunkcji seksualnych obarczone są pacjentki z nowotworami złośliwymi w lokalizacjach kluczowych dla zdrowia seksualnego, do których zalicza się nowotwory układu moczowo-płciowego. Szacuje się, że ponad 65% kobiet z nowotworem złośliwym, niezależnie od jego rodzaju, doświadcza zaburzeń seksualnych. W przypadku nowotworów ginekologicznych ten odsetek jest wyjątkowo duży (średnio 78%) i według niektórych doniesień sięga nawet 89%, a kobiety dotknięte tą chorobą są obciążone 2,7-3,5-krotnie wyższym ryzykiem wystąpienia patologii w zakresie zdrowia seksualnego niż zdrowa populacja. Na zwiększone ryzyko zaburzeń seksualnych są narażone również pacjentki poddane cystektomii z powodu raka pęcherza. Mając na uwadze skalę zjawiska, ważne jest zwiększanie świadomości pacjentek w tym obszarze oraz wdrażanie wczesnej diagnostyki i implementacja skutecznej terapii.