“…Z jednej strony przypominanie o dawności Nouruzu dodaje splendoru grupie, która dzięki posiadaniu długiej przeszłości jest postrzegana jako bardziej wartościowa od innych (Szacka 2000: 17-18). Z drugiej strony zaratusztriańscy liderzy przy różnych okazach podkreślają, że takie starożytne święta są istotnymi elementami nie tylko tradycji ich społeczności, ale tożsamości narodowej Irańczykówto "gwiazdy pełne światła i wskazujące drogę" (Rahnamā 2007), "pełna blasku oznaka wierzeń i bogatej kultury tej ziemi" (Behmardi 2017), "najbardziej wyróżniający się i najwspanialszy pomnik Irańczyków" (Niknām 2015: 113). O ile w praktyce noworoczne sofre muzułmanów i zaratusztrian różnią się zwykle położoną na nich księgą religijną, to w dyskursie nastawionym na poszukiwanie uniwersalnej, irańskiej wspólnoty, zaratusztriańscy liderzy świeccy i religijni podkreślają, że to nie religia jest najważniejsza, ale wspólna kultura, będąca głównym czynnikiem narodotwórczym, a kluczowe dla budowania tożsamości narodowej jest "zrozumienie i ożywienie cennych wzorców kulturowych starożytnego Iranu" (Rahnamā 2007).…”