Στόχος της διδακτορικής διατριβής είναι η διερεύνηση της προσαρμογής στις συνθήκες εγκλεισμού και η αλλαγή ή όχι της κοινωνικής ταυτότητας μιας πολύ συγκεκριμένης κατηγορίας κρατουμένων οι οποίοι πριν τον εγκλεισμό ανήκαν σε μεσαία ή ανώτερα κοινωνικοοικονομικά στρώματα, είχαν καταδικαστεί για βαριά οικονομικά εγκλήματα, διέθεταν υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης και θέση ευθύνης ή εξειδίκευση στο επάγγελμα το οποίο ασκούσαν. Αυτό που αποτέλεσε εφαλτήριο για τη συγκεκριμένη έρευνα είναι το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια στην κατηγορία των οικονομικών εγκλημάτων παρατηρήθηκε μια αύξουσα τάση, καθώς επίσης αύξουσα τάση παρατηρήθηκε και στην καταδίκη εγκληματιών που έχουν διαπράξει οικονομικά εγκλήματα σε ποινές στέρησης της ελευθερίας. Η ερευνητική μέθοδος η οποία χρησιμοποιείται είναι οι ιστορίες ζωής, αφού η συγκεκριμένη μέθοδος ενδείκνυται για την πραγμάτευση πολιτισμικών νοημάτων, την κατασκευή νοημάτων γενικότερα, και τον τρόπο με τον οποίο τα άτομα επιλέγουν να αφηγηθούν την ιστορία τους. Οι ιστορίες ζωής αποτελούν την περισσότερο κατάλληλη μέθοδο αφού ζητούμενο της έρευνας είναι η κατανόηση της προσαρμογής ενός ατόμου στις συνθήκες του εγκλεισμού, και συγκεκριμένα οι βιωμένες εμπειρίες του σε συνδυασμό με την κοινωνική πραγματικότητα. Μέσα από μια ιστορία ζωής αποκαλύπτεται το πώς τα άτομα «βλέπουν» τον εαυτό τους, αλλά και πως θέλουν οι άλλοι να τους «βλέπουν». Η διαδικασία της συνέντευξης σε μια έρευνα ιστοριών ζωής είναι ιδιαίτερα ανοιχτή και ευέλικτη, τόσο σχετικά με τη διάρκεια, όσο και με τη δομή και τη θεματολογία. Ωστόσο, η παρούσα διατριβή περιορίστηκε στις δομημένες συνεντεύξεις συγκεκριμένης διάρκειας, διάρκεια που αφορά τον καθορισμένο από τη φυλακή χρόνο όπου το ημερήσιο πρόγραμμα είναι αυστηρά προσδιορισμένο. Από την έρευνα προέκυψε ότι οι συγκεκριμένοι κρατούμενοι προσπαθούν, και τελικά φαίνεται πως τα καταφέρνουν, να διατηρήσουν την κοινωνική ταυτότητα που διέθεταν πριν τον εγκλεισμό. Διαχωρίζουν σαφώς και συνεχώς τον εαυτό τους τόσο από τους υπόλοιπους κρατούμενους, όσο και από το ίδιο το περιβάλλον της φυλακής, επιλέγουν να συναναστρέφονται με ανθρώπους που βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο, αντεπεξέρχονται σε όλες τις δυσκολίες, έχουν υποστηρικτικό οικογενειακό και ακόμη και φιλικό περιβάλλον, η αυτοεκτίμησή τους είτε παραμένει ανεπηρέαστη, είτε έχει ενισχυθεί, δεν αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες, και σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα έχουν εξασφαλιστεί οικονομικά για το υπόλοιπο της ζωής τους, αντιλαμβάνονται τον εγκλεισμό ως μια προσωρινή διακοπή, δεν θεωρούν ότι θα στιγματιστούν, έχουν προοπτικές έπειτα από την αποφυλάκιση και αν κάτι αλλάξει για τους ίδιους, αυτό θα είναι η εμπιστοσύνη στους ανθρώπους. Συνεπώς, φαίνεται ότι η κοινωνική τους ταυτότητα δεν έχει μεταβληθεί και σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζονται με εγκληματικές ταυτότητες.