Η μαστεκτομή, ως μια ιδιαίτερα παρεμβατική στο σώμα θεραπεία, έχει σημαντικό αντίκτυπο στη ζωή των γυναικών. Στόχος της παρούσας έρευνας είναι η μελέτη της εμπειρίας της μαστεκτομής και των νοηματοδοτήσεων που οι γυναίκες αποδίδουν σε αυτήν. Τα ερευνητικά ερωτήματα διερευνήθηκαν μέσα από τη φαινομενολογική προσέγγιση, με στόχο την καλύτερη κατανόηση του ρόλου που διαδραματίζει το σώμα στην ασθένεια, και μέσα από την οπτική του φύλου, ώστε να αναδειχτεί το κοινωνικοπολιτισμικό πλαίσιο στο οποίο διαμορφώνεται η εμπειρία των γυναικών. Στην έρευνα συμμετείχαν δεκαεπτά γυναίκες ηλικίας 26-57 ετών που είχαν υποβληθεί σε μαστεκτομή μετά τη διάγνωση καρκίνου του μαστού σταδίου Ι έως ΙΙΙ, οι οποίες δεν εμφάνιζαν υποτροπή ή μετάσταση κατά τη διεξαγωγή της έρευνας και απείχαν τουλάχιστον ένα έτος από τη διάγνωση. Το υλικό που προέκυψε μέσα από τη διεξαγωγή ημιδομημένων συνεντεύξεων αναλύθηκε σύμφωνα με τη φαινομενολογική ανάλυση (Moustakas, 1994). Η ανάλυση εμπλουτίστηκε από την οπτική του φύλου, καθώς δόθηκε ιδιαίτερη σημασία στην έμφυλη διάσταση της ενσώματης ταυτότητας. Τα ευρήματα δείχνουν ότι κεντρικό στοιχείο της εμπειρίας της μαστεκτομής αποτελεί η αλλοίωση της ενσώματης ταυτότητας, η οποία διατηρεί τις γυναίκες σε μια μετέωρη συνθήκη ανάμεσα στην προηγούμενη φυσιολογική ζωή και στη ζωή μετά τη διάγνωση. Με βάση την ανάλυση, θεωρήθηκε ότι η έννοια της «ζωής στο μεταίχμιο» (liminality) μπορεί να απαρτιώσει θεωρητικά τα ευρήματα της έρευνας. Συγκεκριμένα, η «ζωή στο μεταίχμιο», όπως έχει προταθεί στο πεδίο της ψυχοογκολογίας, περιλαμβάνει την υιοθέτηση της ταυτότητας του καρκινοπαθή, την επικοινωνιακή αποξένωση και την αναγνώριση των περιορισμών στο χώρο, στο διαθέσιμο χρόνο, στην αυτονομία και στην εκπλήρωση των κοινωνικών ρόλων (Little et al., 1998). Επιπλέον, τα ευρήματα οδήγησαν στη διεύρυνση της έννοιας της «ζωής στο μεταίχμιο» γύρω από δύο στοιχεία. Το πρώτο αφορά την αιώρηση των γυναικών ανάμεσα στην κατάσταση της υγείας και της ασθένειας, συνθήκη που εγείρει σημαντικούς προβληματισμούς γύρω από την αναπηρία, το στίγμα, αλλά και υπαρξιακές ανησυχίες. Το δεύτερο σχετίζεται με την αμφιταλάντευση γύρω από τον αυτοπροσδιορισμό των συμμετεχουσών ως γυναικών και συνδέεται με τις σωματικές λειτουργίες και τους κοινωνικοπολιτισμικούς συμβολισμούς του γυναικείου στήθους. Σημαντικό στοιχείο, τέλος, αυτής της μετέωρης αίσθησης αποτελεί η επικοινωνιακή αποξένωση. Το δεύτερο βασικό εύρημα της έρευνας αφορά την προσπάθεια επίλυσης της μετεωρότητας που συνοδεύει τη «ζωή στο μεταίχμιο». Βρέθηκε ότι οι συμμετέχουσες χρησιμοποιούν τέσσερις βασικούς τρόπους: α) την προσπάθεια διατήρησης των όψεων της ταυτότητας που παραμένουν σταθερές μετά τον καρκίνο, β) την ενσωμάτωση στην ταυτότητα των νέων όψεων που προκύπτουν μετά τον καρκίνο, γ) την απόδοση θετικού νοήματος στην εμπειρία της ασθένειας και δ) τη διαχείριση του παραμορφωμένου σώματος με τη χρήση του επιθέματος σιλικόνης και την υποβολή σε επανορθωτική επέμβαση. Παρά τις απόπειρες των γυναικών, ωστόσο, φαίνεται ότι η αίσθηση της «ζωής στο μεταίχμιο» εξακολουθεί να διατηρείται για μεγάλο χρονικό διάστημα μετά τη διάγνωση. Τα ευρήματα έχουν σημαντικές προεκτάσεις σε θεωρητικό και κλινικό επίπεδο. Εμπλουτίζουν τη θεωρητική κατανόηση της εμπειρίας της μαστεκτομής και διευρύνουν την έννοια της «ζωής στο μεταίχμιο». Παράλληλα, προσφέρουν χρήσιμες κατευθύνσεις για την παροχή εξατομικευμένων υπηρεσιών ψυχικής υγείας σε γυναίκες που έχουν υποβληθεί σε μαστεκτομή.