Η μουσική χρησιμοποιείται ευρέως, τα τελευταία χρόνια, στην αναισθησία του ανθρώπου λόγω οικονομίας, ευκολίας και ασφάλειας στην παροχή. Ενδείξεις για ευεργετικές επιπτώσεις σε φυσιολογικές και βιοχημικές παραμέτρους, στην αναλγησία και στη μείωση των παρενεργειών αναισθητικών και αναλγητικών φαρμάκων, την καθιστούν ελκυστικό συμπληρωματικό εργαλείο μιας ισορροπημένης αναισθησιολογικής προσέγγισης. Στόχος της παρούσας εργασίας ήταν η μελέτη της επίδρασης της μουσικής παρεχόμενης κατά την περιεγχειρητική περίοδο, σε παράγοντες που σχετίζονται με την αναισθησία και την αναλγησία του σκύλου, μετά από άσκηση επώδυνων ερεθισμάτων, σε πειραματικές και κλινικές συνθήκες. Στο πειραματικό μέρος της χρησιμοποιήθηκαν 20 σκύλοι φυλής Beagle, που υποβλήθηκαν σε πανομοιότυπο χειρουργικό ερέθισμα. Σχηματίστηκαν 3 ομάδες: η 1η εκτέθηκε σε μουσική του Σοπέν (CM), η 2η σε μουσική του Μότσαρτ (MM) ενώ η 3η (NM) δεν εκτέθηκε σε μουσικό ερέθισμα. Το αναισθητικό πρωτόκολλο περιελάμβανε την ενδομυϊκή χορήγηση ακετυλοπρομαζίνης (0,03 mg/kg) και βουτορφανόλης (0,1 mg/kg), προποφόλης για εγκατάσταση και ισοφλουρανίου για διατήρηση της αναισθησίας και φαιντανύλης για rescue αναλγησία (1μg/kg). Ως δείκτες ανεπαρκούς βάθους αναισθησίας και ανεπαρκούς αναλγησίας χρησιμοποιούνταν το BIS και οι αποκρίσεις του αυτόνομου νευρικού συστήματος (HR, BP, RR), αντίστοιχα. Επίσης, πραγματοποιήθηκαν 3 αιμοληψίες για τη μέτρηση της ουσίας P στο αίμα. Στο κλινικό μέρος της μελέτης συμμετείχαν 24 θηλυκοί σκύλοι, χωρισμένοι σε 2 ομάδες των 12, που υποβλήθηκαν σε ωοθηκυστερεκτομή. Οι σκύλοι της 1ης ομάδας εκτέθηκαν σε μουσική του Μότσαρτ (ΜΜ), ενώ της 2ης δεν εκτέθηκαν σε μουσικό ερέθισμα (ΝΜ). Ο πειραματικός σχεδιασμός ήταν σχεδόν πανομοιότυπος με αυτόν του πειραματικού μέρους. Δεν έγινε χρήση του BIS, αξιολογούνταν ωστόσο οι ίδιες παράμετροι.Στο πειραματικό μέρος, οι ομάδες των σκύλων που εκτέθηκαν σε μουσική παρουσίασαν καλύτερα επίπεδα ηρέμησης, μικρότερη κατανάλωση προποφόλης, ισοφλουρανίου και φαιντανύλης και μικρότερες μεταβολές στις τιμές του BIS (p<0,05), σε σχέση με την ομάδα που δεν εκτέθηκε σε μουσικό ερέθισμα. Στο κλινικό μέρος, οι σκύλοι που εκτέθηκαν σε μουσική του Μότσαρτ παρουσίασαν μικρότερες διακυμάνσεις της αρτηριακής πίεσης διεγχειρητικά, σε σχέση με εκείνους που δεν εκτέθηκαν σε μουσική (p<0,05). Τέλος, παρατηρήθηκε στατιστικώς σημαντική μεταβολή των συγκεντρώσεων της ουσίας P, ανεξάρτητα από την έκθεση ή μη σε μουσική, τόσο στο πειραματικό όσο και στο κλινικό μέρος.Η κλασική μουσική, παρεχόμενη κατά την περιεγχειρητική περίοδο σε σκύλους πειραματόζωα, έδωσε καλύτερα επίπεδα ηρέμησης, μικρότερη κατανάλωση προποφόλης, ισοφλουρανίου και φαιντανύλης, και μικρότερες μεταβολές του αναισθητικού βάθους, σε σχέση με τους σκύλους που δεν εκτέθηκαν σε μουσική. Επίσης, η έκθεση σε μουσική του Μότσαρτ είχε ως αποτέλεσμα μικρότερες διακυμάνσεις της ουσίας P. Ωστόσο, οι θετικές επιδράσεις της κλασικής μουσικής ήταν εμφανείς σε γενική αναισθησία μικρού, αλλά όχι μεγαλύτερου βάθους, πιθανώς λόγω της δοσοεξαρτώμενης καταστολής της ακουστικής λειτουργίας από το ισοφλουράνιο. Τέλος, οι συγκεντρώσεις της ουσίας P μετά από επώδυνο χειρουργικό ερέθισμα αυξάνονται άμεσα και φαίνεται να μπορούν να συσχετιστούν με την παρουσία οξέος πόνου.