Initial discectomy associated with aging lead to adjacent disc disease and recurrence

Abstract

difficulties, especially the persistence and recurrence of symptoms. Failure of surgical treatment for LDH can be caused by the true recurrence of disc herniation, new disc herniation at a different disc level, epidural fibrosis, arachnoiditis, foraminal stenosis, and segmental instability (8, 21-23, 29, 30, 32). The overall rate of unsatisfactory discectomy results range from 5% to 20% of recurrent disc herniation and it is the major █ INTRODUCTIONLumbar discectomy is the most common surgical procedure performed by spine surgeons for patients complaining of back and leg pain. Numerous new techniques have been used to improve the efficacy of the surgical excision of herniated intervertebral discs but these procedures still include some AIM: Failure of surgery for lumbar disc herniation (LDH) can be commonly caused by recurrence. There are many debates regarding the risk factors of recurrent LDH (rLDH) and it is very difficult to define them because many clinical and complicated biomechanical parameters are involved. The purpose of study was to evaluate the long term result of re-discectomy for LDH at the same level and adjacent segments. MATERIAL and METHODS:Between 1999 and 2009, 1898 cases were operated and 142 (6.4%) patients underwent re-discectomy following initial operation. The study included 65 patients who were operated for single level discectomy, and their charts were analyzed retrospectively. RESULTS:There were 33 (50.8%) women and mean age was 45.5 years (24-73 years). rLDH was diagnosed at the initial level in 40 (61.5%) but adjacent and/or opposite level herniation (with or without the first level) was found in the remaining 25 cases (39.1%). Recurrence at the same level (SLG) and adjacent level groups (ALG) were similar according to the clinical outcomes in follow-up (mean 34.1 months). Admission period after initial operation was also parallel in SLG and ALG (54.7 and 53.1 months, respectively). However, the mean age of ALG (49.4 years) was significantly higher (p≤0.05) than SLG (42.8 years). CONCLUSION:After discectomy, collapsed discs are biomechanically more stable than those with preserved disc heights, and responses to axial compression on intervertebral disc pressure produced deformations of adjacent levels despite limitations.Altered biomechanical loading next to a fusion resulted in ongoing degeneration with aging at the affected entire lumbar spine.

Incidence of recurrent lumbar disc herniation

“…Table 1 shows the main characteristics of the included studies. [ 8 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 ] Thirteen studies were included. Six studies used conventional open discectomy as the main technique, two studies used microendoscopic discectomy, one study used percutaneous discectomy, one study used laminectomy or hemilaminectomy, one study used tubular discectomy, one study used open minidiscectomy, and one study combined three techniques (percutaneous discectomy, microendoscopic discectomy, and microdiscectomy).…”

Lumbar lordosis and sacral slope have no differences in two types of postoperative lumbar disc re-herniation: a cross-sectional observational study

“…Moreover adjacent segment herniation (ASH) is another cause. (1)(2)(3)(4)(5)(6)(7)(8)(9)(10)(11) In addition to exacerbating already uncomfortable symptoms, rLDH and ASH may also necessitate a secondary operation, which is usually more complicated than the initial intervention because of postoperative adhesions.…”

Κλινικά Αποτελέσματα Και Απεικονιστικές Μεταβολές Μετά Από Μικροδισκεκτομή Σε Ασθενείς Με Κήλη Μεσοσπονδυλίου Δίσκου Της ΟΜΣΣ

“…Αν και η οσφυϊκή δισκεκτομή έχει ως αποτέλεσμα τη βελτίωση του σωματικού άλγους, της λειτουργικής κατάστασης και της αναπηρίας στην πλειοψηφία των ασθενών [26][27][28][29][30][31] , η υποτροπή της κήλης στο ίδιο επίπεδο και οι επιπλοκές που την ακολουθούν μετεγχειρητικά συχνά οδηγούν τον ασθενή σε επανεπέμβαση 32,33 . Η προοδευτική εκφύλιση και η απώλεια του ύψους του χειρουργημένου δίσκου μετά από δισκεκτομή, καθώς και η εμφάνιση νέας κήλης δίσκου σε διαφορετικό επίπεδο, η επισκληρίδιος ίνωση, η αραχνοειδίτιδα, η σπονδυλική στένωση και η τμηματική αστάθεια ενδεχομένως συμβάλλουν στην εμφάνιση μακροχρόνιου μετεγχειρητικού άλγους οσφύος και ριζιτικού άλγους 31,[34][35][36][37][38][39][40] .…”

“…Η συχνότητα ανάγκης μετεγχειρητικών παρεμβάσεων μετά την πρωτογενή δισκεκτομή κυμαίνεται στη βιβλιογραφία από 4% έως 18% 35,[40][41][42][43] . Στο παρελθόν διάφορες μελέτες έχουν παρουσιάσει και αξιολογήσει τις ακτινολογικές μετεγχειρητικές αλλαγές στην οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης των ασθενών που υποβλήθηκαν σε δισκεκτομή για κήλη μεσοσπονδύλιου δίσκου, τόσο με τη χρήση απλών ακτινογραφιών όσο και με τη χρήση απεικόνισης μαγνητικού συντονισμού (MRI), σε ποικίλους χρόνους μετεγχειρητικής παρακολούθησης 7,[34][35][36][44][45][46][47][48] .…”

“…Το ποσοστό των επιπλοκών αυτών έχει άμεση σχέση με διάφορους παράγοντες όπως τη χειρουργική τεχνική που εφαρμόζεται, το είδος της κήλης μεσοσπονδυλίου δίσκου, το επίπεδο της προσβολής, την προϋπάρχουσα παθολογία της σπονδυλικής μονάδας που νοσεί και την ύπαρξη βλαβών στα παρακείμενα σπονδυλικά επίπεδα. Οι πιο συχνές επιπλοκές είναι η αληθής υποτροπή της κήλης μεσοσπονδυλίου δίσκου, η υποτροπή της κήλης σε άλλο επίπεδο, η περινευρική ίνωση, η αστάθεια σπονδυλικής μονάδος, η αρθρίτιδα των αποφυσιακών αρθρώσεων, οι μετεγχειρητικές λοιμώξεις, η νόσος εκφυλισμένου δίσκου και η νόσος του παρακείμενου επιπέδου31,[34][35][36][37][38][39][40] . Όπως έχει ήδη αναφερθεί στο γενικό μέρος, έχουν ενοχοποιηθεί κατά καιρούς διάφοροι παράγοντες για την επιμονή των συμπτωμάτων μετά την επέμβαση όπως ο βαθμός εκφύλισης του δίσκου, το φύλο, η ηλικία, το κάπνισμα, ο δείκτης μάζας σώματος, ο βαθμός σωματικής άσκησης, ο τύπος της εργασίας του ασθενούς και άλλοι δημογραφικοί και γενετικοί παράγοντες2,134,135,[139][140][141][142][148][149][150][151][152][153][154][155][156] .…”