İnme Sonrası Dönemde Erişilebilir Ev Düzenlemelerinin Etkinliği

Abstract

Amaç: Bu çalışmada inme sonrası iyileşmede erişilebilir ev düzenlemelerinin etkisinin incelenmesi amaçlandı. Gereç ve Yöntem: Adana Seyhan Devlet Hastanesi'ne akut inme ile başvuran 60 hasta çalışmaya dahil edildi (n=30, kontrol grubu; n=30 çalışma grubu). Motor iyileşmeyi değerlendirmek için Brunnstrom değerlendirmesi, fonksiyonel seviyeyi belirlemek için Fonksiyonel Bağımsızlık Ölçeği, günlük yaşam aktivitelerini değerlendirmek için Barthel İndeksi ve depresyon düzeyini belirlemek için Beck Depresyon Envanteri kullanıldı. Ev erişilebilirlik değerlendirme ve düzenlemesi için, evrensel tasarım standartlarını ve günlük yaşam aktivite yardımcı malzemelerini içeren bir form oluşturuldu. Hasta ailesine evde yapılması gereken düzenlemeler hakkında eğitim verildi. Çalışma grubunda eğitim öncesi ve sonrası ev erişilebilirliği değerlendirildi, her iki grupta motor iyileşme, fonksiyonellik, günlük yaşam aktiviteleri ve depresyon düzeyi çalışma başlangıcında, 1. Ay sonunda ve 2. Ay sonunda değerlendirildi. Sonuçlar: Ev erişilebilirlik düzenlemesi yapılan çalışma grubunda üst ekstremite motor iyileşmesinde anlamlı bir değişiklik olmadı (p=0,29). Alt ekstremite motor iyileşmesi (p=0,01), fonksiyonel bağımsızlık düzeyi (p=0,03), günlük yaşam aktiviteleri düzeyi(p=0,04) istatistiksel olarak anlamlı derece arttı. Depresyon düzeyi ise istatistiksel olarak anlamlı derecede azaldı (p=0,01). Tartışma: İnme sonrası dönemde hasta ve hasta yakınlarına ev erişilebilirlik düzenlemeleri eğitimi verilmelidir. Hastaneler bu konuda eğitim verebilecek uzmanları istihdam etmeli, evde bakım programlarının içine ev erişilebilirlik kontrolü, eğitimi ve düzenleme hizmetleri dahil edilmelidir