Carl Ransom Rogers stworzył styl komunikacyjny, który uważał za przydatny w wielu społecznych domenach, począwszy na psychoterapii, przez edukację i wychowanie, a skończywszy na negocjacjach w międzynarodowych i międzyrasowych konfliktach. Wskazał on elementy kluczowe dla facylitacji spotkań interpersonalnych i redukcji napięć. Należą do nich m.in. empatyczne słuchanie, kongruencja, bezwarunkowe poszanowanie, zawieszenie osądu oraz unikanie perswazji i interakcyjne ciepło. Czy podejście Rogersa ma charakter uniwersalny? Czy taki styl komunikacyjny może ułatwić współpracę w grupie zróżnicowanej rasowo, etnicznie i religijnie? Artykuł wskazuje wybrane międzyosobowe i międzykulturowe różnice komunikacyjne, które zdają się kwestionować uniwersalistyczne aspiracje niedyrektywnego podejścia nastawionego na osobę.