Choroby układu pokarmowego niejednokrotnie utrudniają fizjologiczne spożywanie pokarmu drogą doustną. W takich przypadkach stosuje się zastępcze żywienie pozajelitowe, czyli dożylne podawanie składników odżywczych. Obecnie żywienie pozajelitowe staje się terapią w coraz większym stopniu przystosowaną do potrzeb konkretnego pacjenta. Jest to zabieg ingerujący bezpośrednio w metabolizm chorego, dlatego jego stosowanie powinno być poprzedzone prawidłową oceną stanu pacjenta. Przed rozpoczęciem terapii rozpatrywane są takie kwestie, jak zapotrzebowanie energetyczne chorego, sposób oraz miejsce wykonania wlewu, rodzaj stosowanego pokarmu oraz ryzyko powstania możliwych powikłań. Pomimo iż jest to nadal „złoty standard” żywienia dla pacjentów z niewydolnym przewodem pokarmowym, terapia ta niesie ze sobą wiele powikłań oraz niebezpieczeństw. Dlatego stosując żywienie parenteralne należy dążyć do szybkiego przywrócenia prawidłowej funkcji przewodu pokarmowego.