Intergenerational transmission of mastery between mothers and older offspring: Considering direct, moderated, and mediated effects.

Abstract

Mastery involves a sense of having control over one's surroundings and an ability to accomplish meaningful goals and determine important meaningful outcomes across situations. Mastery is a dynamic, learned resource that has implications for mental health. Although mastery is known to be influenced by exposure to family members (i.e., parental socialization, parenting styles; provided opportunities for autonomy and choice) there remain few long-term considerations of intergenerational transmission of mastery within families and the enduring implications for offspring's mental health and adjustment. Using a nationally representative sample from the National Longitudinal Survey of Youth, the current study addresses the longitudinal effects of mothers' early sense of mastery on adolescent and adult offspring's mastery and well-being. In considering mothers' reports between 1987 and 1992 and offspring's ongoing reports between 1994 and 2012; this study addressed questions about direct, moderated, and mediated mother effects on longitudinal offspring outcomes. Mother mastery and mother self-esteem predicted offspring's respective reports, but only mother mastery predicted offspring depressive symptoms. Effects of mother mastery, but not mother self-esteem, were moderated by offspring age. Older offspring of high mastery mothers showed the largest benefits for reported mastery. Older offspring of low mastery mothers reported the greatest concerns with depressive symptoms. Last, effects of mother mastery on offspring depressive symptoms were mediated by offspring mastery and self-esteem. We discuss the fit of these findings with existing theories and empirical work on intergenerational transmission.

Communion Among Community-Recruited Emerging Adults: Testing Descriptive and Inferential Questions

“…Aspects of socioeconomic status (SES), including education background and income level have rarely been considered as correlates of communion. If anything, these factors theoretically align more closely with aspects of agency, mastery, and personal control (Booker & Ell, 2021;McAdams et al, 1996). Still, SES may show associations with communion reflecting either the ways having more resources provides affordances to reflect on and work toward maintaining relationships or the ways a lack of resources promotes more attempts to connect with and share support with others (i.e., turning to others).…”

“…Building positive, dependable relationships with others is essential for psychological health and a fundamental drive for people (Deci & Ryan, 2000). Having positive relationships with family, friends, and romantic partners is critical for early adult mental health and adjustment (Booker et al, 2021;Dunlop et al, 2019;Helgeson, 1994;Wesley & Booker, 2021). Relatedly, incorporating more communion into one's life stories-focusing on building intimate relationships, showing care toward others, empathizing, and expressing love-is related to forms of psychosocial adjustment and functioning (e.g., Helgeson, 1994).…”

“…Previously, communion has been considered alongside measures of adjustment (i.e., life satisfaction, psychological well-being) and adversity (i.e., depressive symptoms; Booker et al, 2021Booker et al, , 2022Grysman et al, 2016;Helgeson, 1994;McLean et al, 2020). However, we know of no work where communion has been considered with this set of measures simultaneously and across multiple time points.…”

Διαγενεακή Μεταφορά Αυτοεκτίμησης Στην Εφηβεία: Ο Ρυθμιστικός Ρόλος Του Φύλου Και Της Σειράς Γέννησης Και Ο Διαμεσολαβητικός Ρόλος Της Γονικότητας

“…Εντούτοις, όσον αφορά τον ρυθμιστικό ρόλο του φύλου στη Διαγενεακή Μεταφορά άλλων χαρακτηριστικών έχουν διατυπωθεί αντικρουόμενα ευρήματα, με διαφυλικές -μοντέλο του ίδιου φύλου (Andreas et al, 2018), μοντέλο αντίθετου φύλου (Kim et al, 2009)-ή μη διαφορές (Augustijn, 2022). Επιπλέον, σχετικά με τον ρυθμιστικό ρόλο της σειράς γέννησης στη Διαγενεακή Μεταφορά μεταβλητών, ισχυρότερη φαίνεται να είναι η επιρροή στα πρωτότοκα τέκνα έναντι των δευτερότοκων (Booker & Ell, 2022· Kulik, 2004, ενώ όσον αφορά την αυτοεκτίμηση, αν και η ερευνητική δραστηριότητα είναι σχετικά ελλιπής, φαίνεται να υποστηρίζεται ότι η σειρά γέννησης δεν αποτελεί ρυθμιστικό παράγοντα (Booker & Ell, 2022).…”

“…Ειδικότερα, αν και η ύπαρξη διαφυλικών διαφορών στη Διαγενεακή Μεταφορά είναι ακόμη ασαφής, το εύρημα συμφωνεί με τη σύγχρονη ερευνητική δραστηριότητα για την ύπαρξη του μοντέλου του ίδιου φύλου στη Διαγενεακή Μεταφορά τόσο της αυτοεκτίμησης (Elfhag et al, 2010), όσο και άλλων μεταβλητών (Andreas et al, 2018)· γενικότερα, τα άτομα του ίδιου φύλου τείνουν να περνούν περισσότερο χρόνο μαζί (Lundberg et al, 2007) με τη μίμηση να είναι πιθανότερο να συμβεί όσο πιο όμοιος είναι ο παρατηρητής με το μοντέλο (Chen & Kaplan, 2001), υποθέτοντας ότι ίσως να είναι πιο ισχυρή ανάμεσα στα άτομα του ίδιου φύλου (Eagly et al, 2000· Russel & Saebel, 1997. Ακόμη, παρόλο που όσον αφορά τη σειρά γέννησης του τέκνου στη Διαγενεακή Μεταφορά, ισχυρότερη φαίνεται να είναι η επίδραση στα πρωτότοκα τέκνα έναντι των δευτερότοκων (Kulik, 2004), στην παρούσα έρευνα δεν επιβεβαιώθηκε ο ρυθμιστικός ρόλος της σειράς γέννησης, εύρημα το οποίο όμως συνάδει με πρόσφατη έρευνα (Booker & Ell, 2022), αλλά η αλληλεπίδραση φύλου-σειράς γέννησης, με την επίδραση να είναι ισχυρότερη ανάμεσα σε μητέρα-πρωτότοκη κόρη στη Διαγενεακή Μεταφορά της αυτοεκτίμησης συγκριτικά με τις υπόλοιπες συνδυαστικές ομάδες (δευτερότοκη κόρη, πρωτοτόκος και δευτερότοκος γιος). Το εύρημα φαίνεται να ερμηνεύεται αν ληφθεί υπόψιν η προγενέστερη ερευνητική δραστηριότητα συνδυαστικά, σχετικά με την ύπαρξη ισχυρότερης επιρροής στη Διαγενεακή Μεταφορά ανάμεσα σε μητέρα-κόρη (Elfhag et al, 2010) καθώς και την ύπαρξη ισχυρότερης επιρροής στα πρωτότοκα τέκνα έναντι των δευτερότοκων (Kulik, 2004).…”