W powszechnym mniemaniu logopeda jest specjalistą od zaburzeń mowy, w tym
artykulacji. Jednak do gabinetów często trafiają pacjenci z zaburzeniami głosu przed,
w trakcie bądź już po leczeniu foniatrycznym. Główną motywacją jest poprawa jakości
komunikacji w pracy bądź z najbliższym otoczeniem, a w efekcie również podniesienie
jakości i komfortu życia.
Wśród przyczyn zaburzeń głosu wymienia się obciążenia fizyczne, bez względu na
wiek oraz psychospołeczne, które w szczególności dotykają osób dorosłych zawodowo
posługujących się głosem. Nierzadko zaburzenia głosu diagnozuje się u dzieci już
w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym, młodzieży, studentów, jak również osób
dojrzałych czy w wieku senioralnym. Zatem pacjentem z zaburzeniami głosu może być
każdy członek rodziny.
Celem całościowego leczenia zaburzeń głosu jest przywrócenie takiego stanu narządu
głosu, który pozwoli realizować potrzeby socjalne, emocjonalne oraz zawodowe
pacjenta. Cel ten zgodny jest ze standardami światowymi, które wyznacza definicja
zdrowia, uwzględniająca także zmiany psychiczne i społeczne w życiu pacjenta, podniesienie
jakości życia człowieka. Dlatego też w eliminowaniu zaburzeń głosu istotna
jest świadomość dotycząca higieny głosu (m.in. dobra atmosfera w domu i w pracy,
umiejętność radzenia sobie ze stresem, właściwe warunki panujące w otoczeniu, jak optymalna wilgotność, temperatura i czystość powietrza) oraz rehabilitacja logopedyczno-
foniatryczna, obejmująca zarówno ćwiczenia technik emisji głosu (relaksacja,
ćwiczenia oddechowe, fonacyjne, artykulacyjne), jak też koordynacji oddechowo-fonacyjno-
artykulacyjnej.
Skuteczność terapii w dużej mierze zależy od codziennego funkcjonowania pacjenta,
w tym świadomości, odpowiedniego i oczekiwanego przez pacjenta wsparcia
oraz zaangażowania całej rodziny – które znacząco wpływają na pozytywną motywację
do udziału w terapii czy wprowadzenia koniecznych zmian w życiu.