Εισαγωγή: Η οξεία πτώση ακοής είναι ένα από τα επείγοντα προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει αρκετά συχνά ο Ωτορινολαρυγγολόγος στην κλινική πράξη. Παρότι ένας σημαντικός αριθμός ερευνητικών πρωτοκόλλων έχει ως αντικείμενο την αιτιοπαθογένεια της νόσου, αυτή παραμένει ανεπαρκώς διευκρινισμένη.Σκοπός: Ο προσδιορισμός της έκφρασης ανοσoλογικών παραμέτρων στο περιφερικό αίμα ασθενών με οξεία πτώση ακοής, με σκοπό την ανάδειξη δεικτών βαρύτητας της νόσου κατά την εκδήλωση αυτής, καθώς και προγνωστικών παραγόντων όσον αφορά τον βαθμό αποκατάστασης της ακοής, μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας. Ασθενείς και μέθοδος: Από το Μάιο 2009 έως το Μάιο 2013, πραγματοποιήθηκε μια προοπτική μελέτη σε 43 ασθενείς με οξεία πτώση ακοής στην Α’ και Β’ ΩΡΛ κλινική ΑΠΘ. Το σύνολο αυτών υποβλήθηκαν σε θεραπευτικό σχήμα ενδοφλέβιας χορήγησης κορτικοστεροειδών (πρεδνιζολόνη 1mg/kg/ημέρα) διάρκειας 8 ημερών. Η έναρξη της αγωγής πραγματοποιήθηκε εντός των πρώτων 5 ημερών από την εκδήλωση της νόσου, ενώ δεν προηγήθηκε εφαρμογή άλλης θεραπείας. Πλήρης ακουολογικός έλεγχος πραγματοποιήθηκε την 1η, 4η και 8η ημέρα νοσηλείας. Βάσει του ακουολογικού μέσου όρου (PTA) του ακουογράμματος εισαγωγής, οι οξείες πτώσεις διακρίνονται σε: μικρού βαθμού (26-40dB HL), μέσου βαθμού (41-60dB HL), μεγάλου βαθμού (61-80dB HL) και πολύ μεγάλου βαθμού (>81dB HL). Τις ίδιες ημέρες, προσδιορίστηκαν τα επίπεδα του TNFα, της IL-6, της IL-2 και της IL-8 στο πλάσμα των ασθενών, με εφαρμογή της μεθόδου ELISA, καθώς και η έκφραση των αυτοαντισωμάτων: pANCA, cANCA, aCL και αντι- β2-GP με χρήση μεθόδων ανοσοφθορισμού. Το θεραπευτικό αποτέλεσμα υπολογίστηκε ως: 1) άριστη αποκατάσταση/ίαση (PTA 8ης ημέρας<25dB HL ή μεταβολή PTA>30dB HL), 3) μερική αποκατάσταση (μεταβολή PTA=15-30dB HL) και 4) μη απάντηση στην θεραπεία (μεταβολή PTA<15dB HL).Αποτελέσματα: Η μείωση του TNFα και η αύξηση της IL-6 συσχετίζονται με ένα θετικό θεραπευτικό αποτέλεσμα [x2(2)=13,12, p=0,001 και x2(2)=16,78, p=0,0001 αντίστοιχα]. Επιπρόσθετα, η έκφραση της IL-6 εμφανίζει στατιστικά σημαντική συσχέτιση με την βαρύτητα της νευροαισθητηρίου βαρηκοΐας κατά την εκδήλωση της νόσου [χ2(3)=8,569, p<0,05]. Η αύξηση της IL-8 εμφανίζει μια τάση συσχέτισης με μη απάντηση στην θεραπεία, χωρίς ωστόσο η συσχέτιση αυτή να πληρεί τους όρους της στατιστικής σημαντικότητας. Αντίθετα, δεν παρατηρείται συσχέτιση μεταξύ του θεραπευτικού αποτελέσματος και των μεταβολών της IL-2. Ανίχνευση των αυτοαντισωμάτων: pANCA, cANCA, aCL και αντι- β2-GP διαπιστώνεται σε μικρό ποσοστό ασθενών (<7%). Συμπεράσματα: Οι μεταβολές της συγκέντρωσης του TNFα και της IL-6 στο πλάσμα φαίνεται να συνδέονται θετικά με στατιστικά σημαντική σχέση με τον βαθμό αποκατάστασης της ακοής μετά από εφαρμογή θεραπείας. Η αντίστοιχη συσχέτιση των μεταβολών της IL-8 με το αποτέλεσμα της θεραπείας στερείται στατιστικής σημαντικότητας και χρήζει επαναπροσδιορισμού σε μελέτη με αυξημένο αριθμό ασθενών. Επιπρόσθετα, τα επίπεδα πλάσματος της IL-6 κατά την εκδήλωση της πτώσης ακοής αποτελούν επικουρικό δείκτη βαρύτητας της νόσου. Ο προσδιορισμός των υπόλοιπων ανοσιακών παραμέτρων δεν φαίνεται να σχετίζεται ούτε με την βαρύτητα, ούτε με την πρόγνωση της νόσου.