Amyloidoza AA jest powikłaniem przewlekłych chorób związanych z aktywacją białek ostrej fazy. Prekursorem amyloidu jest białko surowiczego amyloidu A. Nerki są najczęściej zajętym narządem, ale złogi amyloidu mogą być deponowane w każdym narządzie wewnętrznym. Amyloidoza AA często rozwija się po wielu latach choroby, ale jej wystąpienie jest złym czynnikiem rokowniczym. Nieleczona prowadzi do przewlekłej niewydolności nerek. Do pewnego rozpoznania amyloidozy AA konieczne jest potwierdzenie histopatologiczne. Barwienie czerwienią Kongo jest standardowym testem diagnostycznym. Preferowany sposób uzyskania materiału do badania diagnostycznego to aspiracja tkanki tłuszczowej z powłok jamy brzusznej. Normalizacja parametrów zapalnych, a w konsekwencji brak prekursora deponowanego amyloidu, jest warunkiem koniecznym zahamowania postępu choroby. By kontrolować stan zapalny, konieczne jest intensywne leczenie choroby podstawowej. Wstępne doświadczenia, w małych grupach pacjentów, wskazują na korzyści wynikające z zastosowania inhibitorów interleukin 1 oraz 6.