Dzieje grzechu to pierwszy polski film obejmujący więcej niż jeden akt. Autor koncentruje się na różnorakich kontekstach powstania filmu: związanych z przełomem medialnym (który w Warszawie został zapoczątkowany przez filmy Den hvide Slavehandel i Afgrunden), a także – odwołując się do tez Esther Sabelus, Kaspara Maase i Heide Schlüpmann – modernizacyjnych i emancypacyjnych. Analiza prasy lokalnej wskazuje, że był to najpopularniejszy film w 1911 r. w Warszawie, co można wiązać zarówno z tematyką, odwołującą się do motywu „upadłej kobiety”, jak i z warstwą wizualną, ukazującą – jakże bliską widzom – warszawską scenerię. Jednocześnie recepcja prasowa filmu wskazuje, że był odbierany jako zagrożenie dla „rozwoju moralnego społeczeństwa” – oddawał on bowiem napięcia związane z nowoczesnością oraz kształtowaniem się społeczeństwa medialnego.