“…W metaanalizie, w której połączono dane z prób klinicznych dotyczących stosowania ICD w celu prewencji pierwotnej [badania Multicenter UnSustained Tachycardia Trial (MUSTT), MADIT-II, DEFINITE i SCD-HeFT], stwierdzono, że u pacjentów w wieku ≥ 75 lat leczenie za pomocą ICD zmniejsza śmiertelność ogólną bez wzrostu częstości występowania powikłań związanych z ICD (HR 0,73; 95% CI 0,51-0,974; p = 0,03) [798]. Co ciekawe, z innej metaanalizy wynika, że leczenie za pomocą ICD może być mniej korzystne u pacjentów w podeszłym wieku z ciężką dysfunkcją LV (HR 0,75; 95% CI 0,61-0,91) [799]. Połączone dane z prób klinicznych dotyczących prewencji wtórnej (badania AVID, CASH i CIDS) ujawniły, że leczenie za pomocą ICD istotnie zmniejsza śmiertelność ogólną i częstość występowania zgonów arytmicznych u pacjentów w wieku ≤ 75 lat, ale nie u pacjentów w wieku ≥ 75 lat (zgony z wszystkich przyczyn: HR 1,06; 95% CI 0,69-1,64; p = 0,79; zgony arytmiczne: HR 0,90; 95% CI 0,42-1,95; p = 0,79) [800].…”