“…Bu sebeple, Türkiye'de vatandaşlık eğitiminin, hâlen sıkı bir şekilde geleneksel vatandaşlık kavramını temel aldığı eleştirilmekte ve bireylere çağın gerektirdiği vatandaşlık bilgisi ve becerilerini kazandırmak üzere aktif vatandaşlık kavramının gelişmesi için mevcut koşul ve olanakların yeterli olmadığı vurgulanmaktadır (Keser ve diğerleri, 2011). Bunun bir sonucu olarak, alanyazındaki birçok araştırmadan elde edilen bulgular vatandaşlık eğitiminde öğretim programları ve ders kitapları ile ilgili problemler olduğunu ortaya koymakta (örn., Bıçak ve Ereş, 2018;Caymaz, 2008;Çayır, 2009Çayır ve Bağlı, 2011;Çayır ve Gürkaynak, 2008;Ersoy, Balbağ ve Gündoğan-Bayır, 2017;İnce, 2012;Karakuş-Özdemirci, Aksoy ve Ok, 2020;Karaman-Kepenekci, 2005;Memişoğlu, 2014;Merey, Karatekin ve Kuş, 2012;Sen, 2019;Sen ve Starkey, S. Akın / Pamukkale Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, XX, SS-SS, 2021 4 2017; Som ve Karataş, 2015;Şen, 2019); öğretmenlerin aktif vatandaşlıkla ilgili sınırlı bilgi, beceri, tutum ve algıya sahip olduğunu ve yeterli pedagojik bilgilerinin olmadığını belirtmekte (örn., Çayır ve Bağlı, 2011;Ersoy, 2014a;Eryılmaz, Bursa ve Ersoy, 2018;Kuş ve Aksu, 2017;Memişoğlu, 2014;Öztürk, Malkoç ve Ersoy, 2016); benzer şekilde farklı eğitim kademelerindeki öğrencilerin de aktif vatandaşlıkla ilgili yeterli bilgi, beceri, tutum ya da algı geliştiremediğini tartışmaktadır (örn., Bağlı, 2013;Baloğlu-Uğurlu, 2013;Çayır ve Bağlı, 2011;Ersoy, 2014a;Eryılmaz ve diğerleri, 2018).…”