Modification of the use of the extensor retinaculum for reducible distal radioulnar joint instability: technique and results

Abstract

Different surgical techniques have been described for chronic distal radioulnar joint instability: they are often complicated, quite invasive and may not be recommended for bidirectional instability. We describe a procedure using a radial-based extensor retinaculum strip and a capsular plication. This is a simple technique and less invasive than ‘anatomic’ radioulnar ligament reconstructions. We report the results of 38 patients (38 wrists) who we treated. After a minimum of 8 months we quantified the outcomes of the patients objectively by assessing ranges of motion, grip strength and clinical assessment of stability, and subjectively using questionnaires. Overall, 36 out of 38 patients were stable after surgery. The operated forearm and wrist had approximately 3° less range of motion in all planes and 3 kgf less grip strength compared with the unoperated side. The median Mayo modified wrist score was 90; the median visual analogue scale score was 2. This surgical technique appears to successfully treat patients with chronic reducible distal radioulnar joint instability. Anatomic reconstruction of both radioulnar ligaments is not always necessary.Level of evidence: IV

The distal radioulnar joint after distal radial fractures: when and how do we need to treat pain, stiffness or instability?

“…Bony reconstruction of the sigmoid notch to treat DRUJ instability is reported but is not established (Tham and Bain, 2007). Various techniques have been reported to improve stability (Adams and Berger, 2002; Filius et al., 2017). As these are all based upon clinical assessment and this has been shown to be unreliable (Pickering et al., 2022), it brings into question how effective they are.…”

“…This should in theory improve DRUJ stability (Pickering et al., 2016) by tightening the ulnocarpal ligaments and has been shown to work in vitro (Nishiwaki et al., 2005). Alternatively, the DRUJ can be stabilized with dorsal capsular tightening for dorsal subluxation (Filius et al., 2017) or an Adams–Berger procedure for bi-directional instability (Adams and Berger, 2002).…”

Distal radyoulnar eklem instabilitesinde rekonstrüksiyon yöntemleri

“…[26,27] Geniş bir insizyon ve çoklu transosseöz tüneller gerektiren tenodez yöntemleri ile yeterli eklem stabilitesinin elde edilemediği ve eklem hareketlerinde kısıtlılık geliştiği bildirilmiştir. [28,29] Filius ve ark., ekstansör retinakulumdan radyal tabanlı alınan bir slip ile bağın rekonstrükte edildiği ve aynı seansta kapsüler plikasyon uygulanan bir yöntem tarif etmişlerdir. Yazarlar, bu yöntemin diğer anatomik DRU bağ rekonstrüksiyon yöntemlerine göre daha kolay uygulanabilir ve daha az invaziv olduğunu bildirmişlerdir.…”

“…[33] Seo ve ark., çalışmalarında anatomik bağ rekonstrüksiyonu sonrası 16 hastanın 15'inde eklem stabilitesinin sağlandığını, ön kol rotasyon hareketlerinde ağrı olmadığını, kavrama kuvvetinin arttığını, tatmin edici fonksiyonel sonuçlar elde ettiklerini ve hastaların ameliyat öncesi eklem hareket açıklıklarının korunduğunu bildirmişlerdir. [29] Genel bağ laksitesi olan hastalarda veya kollajen hastalıkları (Ehler-Danlos sendromu, Marfan sendromu) olanlarda bağ rekonstrüksiyonunun göreceli kontrendike olduğu unutulmamalıdır. [32] İlk olarak Sanders tarafından tarif edilen ama yayımlanmayan volar ve dorsal radyoulnar (RU) bağların rekonstrüksiyonu için iki-bacaklı tendon otogrefti ile anatomik bağ rekonstrüksiyonu yöntemi daha sonra Hearon ve ark.…”