Musical and Dramatic Structure in the Opera Buffa Finale

"Echo w lesie" Józefa Elsnera i Wojciecha Pękalskiego – późny pogłos włoskiego intermezza na warszawskiej scenie narodowej?

“…Zarysowany tu i w dużej części zademonstrowany odcinek duetu (t. 1-51) stanowi równie typowy co błyskotliwy przykład tak specyficznej dla języka muzycznego klasycyzmu zmienności fakturalnej i rytmicznej w ramach stałego tempa i metrum, zastosowanej jednak nie dla celów kreacji rozumianej czysto muzycznie formy, lecz nakierowanej na stworzenie muzycznego ekwiwalentu akcji 52 . Choć w zachowanej spuściźnie operowej Elsnera, szczególnie w swoich początkach obracającej się w orbicie opery wiedeńskiej (zwłaszcza takie opery jak Amazonki czy Sułtan Wampum), nietrudno o przykłady szeroko rozumianych pokrewieństw ze stylem buffo, opisany fragment w swej kalejdoskopowej niemal zmienności pozostaje pod tym względem bez paraleli.…”

“…W tych ostatnich taktach 134 jakub chachulski partia orkiestry -dotąd utrzymująca się w granicach dość neutralnego akompaniamentu użytego w pierwszej strofie arii -uderzając w fortissimo, podejmuje nagle znacznie frywolniejszy idiom, kojarzący się znów raczej z operą buffa. Ostatnim akordem parodii są końcowe takty, otwarte zwodniczym rozwiązaniem na obniżony VI stopień, w których ciężkim rytmom punktowanym osadzonej wreszcie w miejscu partii basisty towarzyszy objawiający się tu znienacka -jedyny raz w operze -charakterystyczny synkopowany akompaniament smyczków należący do ścisłego obszaru wysokiego stylu serio (t. [52][53][54]. W zamknięciu arii dobitnie uwydatnione punktowanym rytmem akcenty podłożone są komicznie pod włos (nie masz, nie masz szczęśliwszej pary).…”