Necrogeography and necroscapes: living with the dead

Semple, Sarah; Brookes, Stuart

doi:10.1080/00438243.2020.1779434

Cited by 21 publications

(4 citation statements)

References 38 publications

Supporting

Mentioning

Contrasting

Unclassified

Order By: Relevance

“…The concept of deathscape was first introduced by cultural geographers in the 1950s in an attempt to retheorize the relationship between culture and landscape and, specifically, the processes of domination, hegemony, and resistance that are expressed even after death (Kong, 1999: 2). Since then, the concept has had diverse trajectories of application in geography and urban studies, but its presence in archaeological debates is still limited (although, see examples in Dakouri-Hild and Boyd, 2016;Semple and Brookes, 2020). With the advent of postprocessual approaches to landscape (Knapp and Ashmore, 1999;Tilley, 1994), studies of funerary landscapes and architecture began to acknowledge the potent "spatial domains" of death.…”

Section: Deathscapes and Mythologized Landscapesmentioning

confidence: 99%

“…Deathscapes are spaces of deep significance both personal and collective, imbued with experiences, memories, and emotions that are constructed while death is staged. Deathscapes are, hence, a form of physical citation in the landscape (Semple and Brookes, 2020: 4), and the repetition of diverse rituals and funerals makes them multi-temporal loci of cumulative commemoration and memory making (Van Dyke and Alcock, 2003).…”

Section: Deathscapes and Mythologized Landscapesmentioning

confidence: 99%

See 1 more Smart Citation

Moche deathscapes: performance, politics, and the creation of myth in Huaca La Capilla–San José de Moro (AD 650–740)

Ynoñán

2023

Journal of Social Archaeology

View full text Add to dashboard Cite

This article examines Huaca La Capilla in the Jequetepeque Valley, Peru, as a dynamic locus within a mythologized Moche mortuary landscape. Huaca La Capilla is a Late Moche (AD 650–740) monumental adobe construction located within the elite Moche cemetery of San José de Moro. This huaca was subject to constant architectural renovations and the intricate design of its interior plazas and patios suggests the orchestration of symbolic and collective social gatherings. The striking resemblances between this huaca’s enclosures and those depicted in the Moche iconographic scene of the Burial Theme are intriguing, suggesting that Huaca La Capilla was the locus of body-centered performances that preceded the burial of Moche elite individuals. This study draws on the notion of deathscape, incorporating a multi-scalar approach to the study of landscapes of death and their diverse spatial and material practices. It contributes to broader discussions of how mortuary landscapes and their monuments were involved in the (re)production of myths of ancestrality and particular notions of time, history, and construction of the being that gave political legitimacy to ruling groups in times of crisis.

show abstract

Section: Deathscapes and Mythologized Landscapesmentioning

confidence: 99%

Section: Deathscapes and Mythologized Landscapesmentioning

confidence: 99%

Moche deathscapes: performance, politics, and the creation of myth in Huaca La Capilla–San José de Moro (AD 650–740)

Ynoñán

2023

Journal of Social Archaeology

View full text Add to dashboard Cite

show abstract

“…The deposition of bodies and body parts in wetland landscapes may be seen as a substantiation of the sacred condition of both the human (and animal, and material) object and the place itself, including the entanglements between them. Within an eschatological framework, the act of ritually depositing any kind or number of components into a sacred space could have symbolically charged not just the landscape but the whole of human experience with agential potential, and mnemonic significance (Semple & Brookes, 2020). Within the context of northern European bog body depositions, a significant difference exists between the deposition of whole bodies and that of body parts.…”

Section: Offerings In Fragments As Symbolic Wholesmentioning

confidence: 99%

Under the Skin: Norwegian Bog Skeletons and Perceptions of Personhood, Value, and Sacrifice

Moen

Walsh

2022

Eur. j. archaeol

View full text Add to dashboard Cite

The authors set a relatively small and little-known corpus of human remains recovered from Iron Age wetland contexts in Norway in a wider theoretical framework of sacrifice and personhood. The material studied, fragmentary skeletal remains in wetland contexts, juxtaposed with the better-known bog body tradition of northern Europe, offers a base from which to query constructions and perceptions of personhood. Situating the discussion in a contextual framework and relational underpinnings of ways of being, the authors examine whether or not the assumption that personhood rests in a human body can be implicitly inferred when confronted with ancient human remains, and what this may imply for interpretations of human bodies in votive settings.

show abstract

“…Mezarlar ve bireysel diğer defin alanlarının kendileri peyzajda yer bulan fiziksel atıf biçimleridir ve bu alanlar birçok ritüelle mekânda değişikliklere yol açabilir. Aynı şekilde mezarlıklar aile soylarını araştırmak, geçmişi anmak ve hatırlamak için ölüden geriye kalan önemli işaretlerdir (Semple & Brookes, 2020). Bir diğer görüşe göre mezarlar peyzajda genişletilmiş bir ritüel biçimi olarak mekâna yansıyan ve bilinçli oluşturulmuş kültürel peyzaj unsurlardır (Francaviglia, 1971, Moen, 2020.…”

Section: Introductionunclassified

İstanbul’da Nekrocoğrafya (Mezarlıklar): Mekânsal Planlama Yönünden Bir Değerlendirme

KAZEL

2023

Ege Coğrafya Dergisi

View full text Add to dashboard Cite

Kültürel coğrafyanın yansımaları peyzajda çeşitli şekillerde yer bulmaktadır. Bunlardan birisi de dinsel peyzaj alanı kapsamındaki nekrocoğrafya olarak adlandırılan ölüm manzaraları yahut ölümlerin coğrafyasıdır. Ölülerle ilişkili alanların araştırmasını konu edinen nekrocoğrafya, daha çok günümüzdeki kent veya kır olgusu içerisinde peyzaja egemen olan unsurlardan mezarlıkları kapsamaktadır. Bu çalışmada yoğun yerleşme ve nüfus barındıran İstanbul’un nekrocoğrafyası içindeki mezarlıkları ele alınmıştır. Genel değerlendirmelerin yanında mezarlıkların mekândaki görünümü ve dağılışı incelenmiş, yeni mezarların açılmasında İstanbul’un müsait mekânları analiz edilmiştir. Mezarlıkların ildeki dağılışını ve özelliklerini yansıtan haritalar üretilmiştir. Bunlardan yeni mezarlık alanlarını öneren haritaların üretiminde yönetmelikler ve literatürde geçen bazı coğrafi kriterler esas alınmıştır. Bilhassa ölüm sayılarındaki artışa bağlı olarak son yıllarda mezarlık alanlarının dolma hızında artış yaşandığı ve mevcut boş alanların kısa sürede dolacağı tespit edilmiştir. Bu durum yeni mezar alanları açmak için yetkili kurumlar üzerinde gitgide artan bir baskı oluşturmaktadır. Ayrıca mezarlık alanların şehrin dışına doğru yayıldığı, buralarda yeni yerleşim alanları açıldıkça da kademeli şekilde mezarlıkların şehrin bir bütünü haline gelmeye başladığı görülmektedir. Mezarlık alanlar ayrıca peyzaj bakımından şehrin kültürel coğrafi yapısında adeta birer vaha gibi teşekkül etmektedir. Sonuçta çalışmanın en önemli tespiti yoğun nüfus ve yerleşme barındırmasından dolayı İstanbul’daki mezarlık alanların açılmasında veya genişletilmesinde karşılaşılan mekân sorunudur. Bu doğrultuda yetkili kurumlar tarafından yapılması gereken kapsamlı yeni planlamalara ihtiyaç olduğunu belirtmek gerekir.

show abstract

Necrogeography and necroscapes: living with the dead

Cited by 21 publications

References 38 publications

Moche deathscapes: performance, politics, and the creation of myth in Huaca La Capilla–San José de Moro (AD 650–740)

Moche deathscapes: performance, politics, and the creation of myth in Huaca La Capilla–San José de Moro (AD 650–740)

Under the Skin: Norwegian Bog Skeletons and Perceptions of Personhood, Value, and Sacrifice

İstanbul’da Nekrocoğrafya (Mezarlıklar): Mekânsal Planlama Yönünden Bir Değerlendirme

Contact Info

Product

Resources

About