Farmakogenetika analizira interindividualne razlike koje dovode do varijabilnog odgovora pacijenata na primenjenu terapiju, sa ciljem da ukaže na koji način pojedini geni i interindividualne genetičke varijacije mogu da utiču na farmakokinetiku i farmakodinamiku lekova. Ona je kritična komponenta personalizovane medicine u psihofarmakologiji. Najveći broj dosadašnjih ispitivanja ukazuje na veliki potencijal farmakogenetičkih ispitivanja prilikom individualizacije terapije antidepresivima. Klinički značaj je, do sada, pokazalo utvrđivanje genetičkog profila i metaboličkog fenotipa za CYP2C19 kod pacijenata na escitalopramu i sertralinu, odnosno CYP2C19 i CYP2D6 kod pacijenata na amitriptilinu. Iako manje ispitana, farmakodinamička varijabilnost nije ništa manje značajna od farmakokinetičke. Polimorfizmi serotoninskog transportera u značajnoj meri utiču na terapijski odgovor na selektivne inhibitore preuzimanja serotonina. Farmakogenetički pristup predstavlja inovativni model u razumevanju heterogenosti terapijskog odgovora na antidepresive. Prednost ovakvog pristupa je nepromenjljivost genotipa u vremenu. S druge strane, postoje brojni izazovi i ograničenja za rutinsko izvođenje ovih analiza, poput dostupnosti ovih testova i složenosti interpretacije rezultata. Učinak leka je kompleksan fenomen i pojedinačne mutacije u pojedinačnim genima ne mogu objasniti svu varijabilnost psihofarmakoterapije. Iako farmakogenetika nedvosmisleno ima veliki potencijal u razvoju lekova i individualizaciji terapije, neophodna su dalja istraživanja da bi se ovaj potencijal u potpunosti primenio u kliničkoj praksi.