Plato's Banishment of Poetry

Partee, Morriss Henry

doi:10.2307/428602

Cited by 22 publications

(2 citation statements)

References 0 publications

Supporting

Mentioning

Contrasting

Unclassified

Order By: Relevance

“…ενδεικτικά: Sidney (1973): 75, Mourant (1950): 249, Murley (1950): 14, Grey (1952: 303, Annas (1982α): 20, Webster (1956: 23, Voegelin (1957): 12 (Τομ. ΙΙΙ), Partee (1970): 220, Murdoch (1977): 67. 17 Βλ.…”

Section: I2 ο μύθος στο έργο του πλάτωναmentioning

confidence: 99%

Μύθος Και Διαλεκτική Στον Πλάτωνα

Giasoumi¹,

Γιασουμή²

View full text Add to dashboard Cite

Η παρούσα διατριβή πραγματεύεται τη σχέση που συνδέει την μυθική σύνθεση και την διαλεκτική μέθοδο στο πλατωνικό έργο. Οι περισσότεροι μελετητές, βασιζόμενοι στις ποιητικές κριτικές του Πλάτωνος στην Πολιτεία, υποστηρίζουν ότι ο φιλόσοφος εξορίζει την ποίηση και την τέχνη εν γένει, από την ιδανική πολιτεία του, και, κατά συνέπεια, δεν θα έπρεπε ο ίδιος να συνθέτει και να χρησιμοποιεί μύθους. Ενάντια σε αυτή τη θεώρηση, επιχειρώ να δείξω, αφενός, ότι ο Πλάτων διακρίνει δύο είδη ποιήσεως· το ένα το υιοθετεί, το άλλο το εξορίζει. Στην πρώτη περίπτωση, η ποίηση είναι ωφέλιμη, διότι καθιστά αρμονικές και ενάρετες τις ψυχές των πολιτών, τρέφοντας στον κατάλληλο βαθμό το ενδιάμεσο ψυχικό τμήμα, δηλαδή το θυμοειδές, και συναρμόζοντας το με το ανώτερο, ήτοι το λογιστικό. Στη δεύτερη, είναι επιβλαβής, επειδή ενσπείρει σε αυτές τη δυσαρμονία και τη διαφθορά, ενδυναμώνοντας υπερβολικά την υποδεέστερη ψυχική δύναμη, που είναι το επιθυμητικό. Βάσει της ανωτέρω διάκρισης, υποστηρίζω ότι τα πλατωνικά μυθολογήματα συνιστούν πρότυπα της απλής και ωφέλιμης μυθολογίας και ότι η χρήση τους αποσκοπεί στην εγχάραξη της αρετής στις ψυχές των αναγνωστών/ακροατών τους. Εισηγούμαι, επιπλέον, ότι ο μύθος, ως πλατωνική σύνθεση, εμφανίζεται μετά την εισαγωγή της θεωρίας της ανάμνησης και της υποθετικής μεθόδου στον Μένωνα, γεγονός που καταδεικνύει ότι η λειτουργία του πλατωνικού μύθου είναι, θεμελιωδώς, συνυφασμένη με την πλατωνική μέθοδο.

show abstract

Section: I2 ο μύθος στο έργο του πλάτωναmentioning

confidence: 99%

Μύθος Και Διαλεκτική Στον Πλάτωνα

Giasoumi¹,

Γιασουμή²

View full text Add to dashboard Cite

show abstract

“…A. Mourant (1950), 252, 254, 257-258, A. E. Vassilion (1951, 480-481, D. R. Grey (1952), 291-310, J. Ferguson (1957, 139, M. H. Partee (1970), 215, 217, 219-220, J. H. Randall (1970 Συγκεκριμένα, δύο θέσεις ξεχωρίζουν, κατά τη γνώμη του, πολύ καθαρά. Η πρώτη θέση είναι, ότι η μόνη ποίηση η οποία απαγορεύεται είναι αυτή, που έχει την τάση να διαφθείρει.…”

Section: ο χαρακτηρας των πλατωνικων διαλογωνunclassified

Οι Αντιλήψεις Του Πλάτωνα Στην Πολιτεία Για Την Τέχνη Και Η Προσέγγιση Τους Από Την Αγγλοσαξωνική Βιβλιογραφία

Καπράλου¹

View full text Add to dashboard Cite

Στην αρχή της εργασίας μας θεωρήθηκε σκόπιμο να ασχοληθούμε με το θέμα της ποιητικότητας του ίδιου του Πλάτωνος. Πριν ασχοληθούμε, δηλαδή, με τις αντιλήψεις του Πλάτωνος για την τέχνη στην Πολιτεία, αναλάβαμε να εξετάσουμε κατά πόσον και σε ποιο βαθμό ο ίδιος ο Πλάτων ήταν καλλιτέχνης, και συγκεκριμένα ποιητής και δραματουργός. Η ενασχόληση με αυτό το θέμα έχει λάβει μεγάλες διαστάσεις στη σύγχρονη βιβλιογραφία και απασχολεί έντονα και ιδιαιτέρως πρόσφατα τους μελετητές του πλατωνικού έργου. Στη συνέχεια αφιερώσαμε την προσοχή μας στην αντιμετώπιση της μίμησης από τον Πλάτωνα, καθώς η τέχνη σύμφωνα με τον πλατωνικό φιλοσοφικό λόγο της Πολιτείας συνιστά μίμηση ή σύμφωνα με άλλες ερμηνείες εμπεριέχει τη μίμηση. Το ερώτημα το οποίο μας απασχόλησε ήταν αν έχει αλλάξει ο ορισμός της μίμησης και η στάση του Πλάτωνος απέναντί της μεταξύ του τρίτου και του δέκατου Βιβλίου της Πολιτείας. Αναζητήσαμε να εντοπίσουμε το αντικείμενο της μίμησης, αυτό το οποίο η μιμητική τέχνη προτίθεται να μιμηθεί, αυτό στο οποίο αποβλέπει. Στη συνέχεια διαχωρίσαμε το αντικείμενο της μιμητικής τέχνης από το έργο της, διαχωρίσαμε, δηλαδή, το αντικείμενο το οποίο αυτή προτίθεται να μιμηθεί από το έργο τέχνης, αυτό το οποίο εκείνη παράγει μέσω της μίμησής της. Η αναζήτηση αυτή, του έργου και του αντικειμένου της μιμητικής δραστηριότητας, βοήθησε ίσως στην βαθύτερη κατανόηση της στάσης του Πλάτωνος απέναντι στην τέχνη και μας οδήγησε στην ενασχόληση με την εξήγηση αυτής της στάσης. Το επόμενο κεφάλαιο αφιερώθηκε στους ερμηνευτές οι οποίοι επιχείρησαν να εξηγήσουν τη στάση του Πλάτωνος απέναντι στην τέχνη στην Πολιτεία. Εκεί αφιερωθήκαμε στις διαφορετικές ερμηνευτικές κατευθύνσεις που ακολουθήθηκαν με αφορμή τον περιορισμό ή ακόμη και τον αποκλεισμό της μιμητικής τέχνης από την ιδανική πολιτεία. Για λόγους μεθοδολογικούς, η παρουσίαση αυτών των ερμηνευτικών κατευθύνσεων έγινε εκ μέρους μας θεματικά, με την επίγνωση, ότι ο Πλάτων δεν διαχώριζε τη σκέψη του σε θεματικές, ούτε είχε μία συστηματοποιημένη θεωρία για κάθε θέμα που απασχολούσε τη σκέψη του• εν τούτοις, στην κάθε ερμηνευτική κατεύθυνση η οποία ακολουθήθηκε προκειμένου να εξηγηθεί η στάση του απέναντι στην τέχνη, διαπιστώσαμε και προβάλαμε τον τρόπο με τον οποίον υπερίσχυσε κάθε φορά ως ερμηνευτικό εργαλείο και από μία διαφορετική θεματική. Στο πέμπτο και τελευταίο κεφάλαιο εξετάσαμε τους ερμηνευτές εκείνους οι οποίοι αναρωτήθηκαν και συνεχίζουν να αναρωτώνται αν ο Πλάτων είχε τελικά αντιμετωπίσει στη σκέψη του την τέχνη ως μία αυτόνομη δραστηριότητα. Το ερώτημα το οποίο μας απασχόλησε είναι αυτό που εξετάζει την περίπτωση ύπαρξης μίας «αισθητικής θεωρίας» στον φιλοσοφικό λόγο του Πλάτωνος. Με τον όρο «αισθητική θεωρία» εννοήθηκε εδώ ένα σύστημα σκέψης το οποίο αποδίδει στην τέχνη μία αυτονομία και την αξιολογεί με εγγενή σε αυτήν κριτήρια, με κριτήρια, δηλαδή, αποκλειστικά δικά της. Καταλήγοντας και έχοντας εξετάσει στο σύνολό της την αγγλοσαξωνική βιβλιογραφία σε σχέση με τις αντιλήψεις του Πλάτωνος για την τέχνη στην Πολιτεία, θα μπορούσαμε να πούμε ότι, μέσα από τη συστηματική και κατά το δυνατόν διεξοδική ανασκόπησή της, προκύπτει το εξής συμπέρασμα: Η περίπτωση ύπαρξης μίας «αισθητικής θεωρίας» στον φιλοσοφικό λόγο του Πλάτωνος περιλαμβάνει πολλές και διαφορετικές μεταξύ τους αντιλήψεις και σε σχέση με τις αντιλήψεις αυτές τίθεται πολύ κρίσιμο ένα ερώτημα, που διατρέχει την καθεμία τους χωριστά και συνολικά όλες τους: κατά πόσον ο Πλάτων είχε τελικά αντιμετωπίσει στη σκέψη του την τέχνη ως μία αυτόνομη δραστηριότητα.

show abstract

Censorship of literature texts and Plato's banishment of the Poets

Bogdan

1983

Interchange

View full text Add to dashboard Cite

Plato's Banishment of Poetry

Cited by 22 publications

References 0 publications

Μύθος Και Διαλεκτική Στον Πλάτωνα

Μύθος Και Διαλεκτική Στον Πλάτωνα

Οι Αντιλήψεις Του Πλάτωνα Στην Πολιτεία Για Την Τέχνη Και Η Προσέγγιση Τους Από Την Αγγλοσαξωνική Βιβλιογραφία

Censorship of literature texts and Plato's banishment of the Poets

Contact Info

Product

Resources

About