Στόχος της διατριβής είναι να ερμηνεύσει τον πλατωνικό Πρωταγόρα υπό το πρίσμα της σχέσης που συνέχει τη δραματουργική μορφή με το φιλοσοφικό του περιεχόμενο και να δείξει ότι η κατανόηση των επιχειρημάτων του διαλόγου δεν μπορεί να είναι επαρκής παρά μονάχα εάν αυτά εξεταστούν σε σχέση με τη δραματουργική τους συγκρότηση, η οποία αφορά τόσο τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται όσο και το ευρύτερο πλαίσιο εντός του οποίου εμφανίζονται. Στην προσπάθειά μας να υπερβούμε το πρόβλημα της ενότητας του διαλόγου, εστιάσαμε το ενδιαφέρον μας στα δραματικά επεισόδια που πλαισιώνουν τα αμιγή επιχειρηματολογικά τμήματά του και επιχειρήσαμε να αναδείξουμε τη σημασία και τον λειτουργικό ρόλο που επιτελούν στον συνολικό σχεδιασμό του διαλόγου. Υιοθετώντας τη μέθοδο του υπομνηματισμού παρακολουθήσαμε βήμα προς βήμα τη σωκρατική αφήγηση και προσπαθήσαμε να υποστηρίξουμε ότι ο Πρωταγόρας είναι κυρίως ένας διάλογος για τον ίδιο τον διάλογο, μια απόδειξη του γεγονότος ότι η έρευνα για την ηθική γνώση δεν μπορεί να αποτελεί ένα αντικειμενοποιημένο σώμα προτασιακών δεδομένων που μεταφέρεται αυτούσιο από τον δάσκαλο στον μαθητή, αλλά είναι μια συνεχής διαδικασία μεταβολής στην οποία εμπλέκονται σ’ ένα αδιάρρηκτο σύνολο το γνωρίζων υποκείμενο, το αντικείμενο της γνώσης και η μέθοδος που εφαρμόζεται. Υπό το πρίσμα αυτό, η επιλογή του όρου «διαλεκτική», όπου και όπως εμφανίζεται στο κείμενό μας, λαμβάνει ένα ευρύτερο σημασιολογικό περιεχόμενο, που αφορά κυρίως τα γλωσσικά ενεργήματα και τους κανόνες της πράξης του διαλέγεσθαι παρά την ώριμη διαλεκτική μέθοδο των μέσων και ύστερων πλατωνικών διαλόγων.