UVODGrađevinska industrija koristi ogromne količine prirodnih resursa, istovremeno proizvodeći značajne količine građevinskog otpada, tako da ima veliki uticaj na prirodnu sredinu. Godišnja proizvodnja betona u svetu dostigla je deset milijardi tona, svrstavajući beton u daleko najkorišćeniji građevinski materijal. Ako se ima u vidu činjenica da je oko 70% betona agregat, jasno je kolika je količina prirodnog i drobljenog agregata potrebna. Nekontrolisana eksploatacija agregata iz reka ozbiljno narušava vodene ekosisteme i staništa, dok proizvodnja drobljenog prirodnog agregata povećava emisiju štetnih gasova, prvenstveno CO 2 , odgovornih za efekat staklene bašte. Ovi gasovi nastaju u toku miniranja stena i tokom transporta agregata do često udaljenih gradskih sredina.S druge strane, količina građevinskog otpada koji nastaje tokom gradnje i rušenja objekata rapidno raste, produbljujući problem odlaganja ovog otpada, koji se najčešće rešava predviđenim deponijama (zauzimaju velike površine zemljišta, a odlaganje je skupo) ili "divljim", nelegalnim deponijama.Jedno od rešenja navedenih problema jeste recikliranje deponovanih građevinskih materijala, prvenstveno betona. Ova ideja nije nova i razvijene zemlje poput Japana, Holandije, Belgije i Danske ostvaruju visok procenat reciklaže građevinskog otpada. Reciklirani betonski agregat najviše se koristi u putarstvu, za različite ispune i izradu nekonstruktivnih elemenata (ivičnjaka, ograda i sličnog). Zbog neujednačenog kvaliteta, mogućnosti ostatka različitih primesa prilikom reciklaže, Dr Iva Despotović, profesor, Visoka građevinsko-geodetska škola,