Zakażenia przewodu pokarmowego powodują bardzo często ostre i rzadziej przewlekłe choroby, przy czym najczęstszym ich objawem jest ostra biegunka. W artykule dokonano przeglądu opartego na dowodach oceny ostrej biegunki infekcyjnej, koncentrując się na podejściu klinicznym i leczeniu najczęstszych ich przyczyn w naszym kraju. Ostra biegunka wywołana czynnikami wirusowymi i bakteryjnymi jest niezwykle powszechna, a szczególnie niebezpieczna w grupie małych dzieci i osób starszych z innymi chorobami. Biegunka infekcyjna jest jedną z najczęstszych przyczyn zgonów dzieci na świecie. Choroba występuje głównie w społeczeństwach ubogich o niskim standardzie życia, także w krajach rozwiniętych. Podano czynniki ryzyka rozwoju tego schorzenia, zarówno dotyczące mikroorganizmu, jak i osobnicze zakażonego. Z uwagi na najczęstszą etiologię wirusową diagnostyka mikrobiologiczna jest zarezerwowana dla szczególnych sytuacji i dotyczy: chorych z biegunką krwistą, bólami kolkowymi brzucha, gorączką, sepsą, ze znacznym odwodnieniem, podejrzeniem biegunki szpitalnej, gdy biegunka utrzymuje się ponad 2 tygodnie, towarzyszą jej objawy pozajelitowe, w dochodzeniu epidemiologicznym. Przedstawiono podstawy leczenia, głównie polegające na nawadnianiu doustnym płynami rehydratacyjnymi zawierającymi sole sodu, potasu, chlorki, glukozę o odpowiedniej osmolarności. Podano kryteria kliniczne oceny ciężkości biegunki i zasady uzupełniania płynów drogą doustną i dożylną. Omówiono wskazania do leczenia szpitalnego chorych z ostrą biegunką infekcyjną. Zwrócono uwagę na leczenie żywieniowe, zasady farmakoterapii, w tym wskazania do antybiotykoterapii w ostrym zapaleniu żołądkowo-jelitowym.