Primary gastric lymphoma

Εξωλεμφαδενικα Μη-Hodgkin's Λεμφωματα. Συχνοτητα-Κλινικοεργαστηριακη Αναλυση-Προγνωστικοι Παραγοντες. Συγκριση Με Τα Λεμφαδενικα Μη-Hodgkin's Λεμφωματα

“…Λόγω των διαφορετικών ιστολογικών ταξινομήσεων, των προβληματισμών στη σταδιοποίηση και της άλλοτε άλλης θεραπευτικής αντιμετώπισης αυτών των ασθενών στις πολυάριθμες βιβλιογραφικές μελέτες [120,121,[128][129][130][131], δεν έχουν διευκρινιστεί πλήρως ποιοι είναι οι σημαντικότεροι προγνωστικοί παράγοντες, ούτε ποια η καταλληλότερη θεραπεία για τα λεμφώματα του στομάχου. Εντούτοις φαίνεται ότι οι σημαντικότεροι προγνωστικοί παράγοντες είναι οι εξής: 1) Η επίτευξη ή όχι πλήρους ύφεσης μετά την αρχική θεραπευτική αντιμετώπιση [118,132,133] 2) Το στάδιο της νόσου [11,117,[130][131][132][134][135][136] 3) Το βάθος της διήθησης του τοιχώματος του στομάχου [122,[130][131]134,136] 4) Το μέγεθος του όγκου [129,130,136] 5) Η επιπλεγμένη νόσος με διάτρηση και περιτονίτιδα ή απόφραξη [11,117]. Οσον αφορά τη θεραπεία φαίνεται, ότι η πιο επιτυχής αντιμετώπιση είναι η χειρουργική αφαίρεση του όγκου, όταν είναι δυνατό, και η χορήγηση επιπρόσθετης πολυχημειοθεραπείας με σκοπό την εξουδετέρωση των απομακρυσμένων, (μέσω "homing"), επεκτάσεων της νόσου.…”

“…Η χειρουργική αφαίρεση του όγκου έχει τη δυνατότητα να προσφέρει καλύτερα ιστολογικά παρασκευάσματα (από αυτά που λαμβάνονται με γαστροσκόπηση), επιτυγχάνει καλύτερη σταδιοποίηση της νόσου (με τον προσδιορισμό του μεγέθους του όγκου, της κατά βάθος διήθησης του τοιχώματος του στομάχου ως επίσης και της συμμετοχής των περιοχικών λεμφαδένων) και προστατεύει τον ασθενή από την πιθανότητα εμφάνισης αιμορραγίας ή διάτρησης μετά από την ακτινοβολία ή τη χημειοθεραπεία. Ολα αυτά, μαζί και με την απαλλαγή του οργανισμού από την ογκώδη νόσο κάνουν εμφανές γιατί τα ανεγχείρητα λεμφώματα του στομάχου έχουν χειρότερη πρόγνωση [130][131][132]136,137].…”

“…Ενας άλλος προγνωστικός παράγοντας στα ΕΛ-ΜΗΛ είναι το βάθος της διήθησης του τοιχώματος του οργάνου. Αρκετοί μελετητές υποστηρίζουν ότι η διήθηση του τοιχώματος του στομάχου όταν περιορίζεται στον υποβλεννογόνιο έχει καλύτερη πρόγνωση από τη διήθηση που φθάνει ή και διαπερνά τον ορογόνο [117,130,132]. Παρ'όλον ότι τα περισσότερα λεμφώματα τοϋ εντέρου είναι χαμηλής κακοήθειας έχουν χειρότερη πρόγνωση από αυτά του στομάχου [92].…”