Problems of digitalization in institutions of higher education

Abstract

Obecnie cyfryzacja szkolnictwa wyższego stała się istotną koniecznością w celu zapewnienia wysokiej jakości edukacji studentów. Dzięki cyfryzacji możliwe jest znaczne poszerzenie kompetencji uczniów i nauczycieli. Na proces ten wpływają pewne okoliczności, z których najważniejszymi są możliwości techniczne i technologiczne, oraz zespół problemów pojawiających się w przypadku niedoskonałej lub wręcz nieistniejącej strategii cyfryzacji organizacji. Prawdziwa strategia polega na opracowaniu jasnego planu działania, jest podzielona na etapy, jej cel jest osiągalny, a cele pośrednie są proste i jasne; należy w miarę możliwości przewidzieć problemy i z wyprzedzeniem obliczyć sposoby ich niwelowania. W artykule rozważono trzy wariantywne kierunki cyfryzacji szkolnictwa wyższego, nazwane roboczo: „intensywna adaptacja technologiczna”, „zrównoważona cyfryzacja” i „innowacyjna transformacja cyfrowa”. Każdy z tych kierunków wymaga określonych aspektów realizacji. Obiektami oddziaływania cyfryzacji w uczelni są: procedury dydaktyczne i administracyjne; badania naukowe; współpraca międzynarodowa i życie studenckie. Innowacje w technologiach edukacyjnych prowadzą do pojawienia się nowych interaktywnych platform i narzędzi do nauki. Wirtualna i rozszerzona rzeczywistość, interaktywne kursy online, materiały multimedialne i symulacje sprawiają, że proces edukacyjny jest bardziej interesujący i wciągający. Narodowy Uniwersytet im. Iwana Franki we Lwowie opracował długoterminową strategię cyfryzacji, jednakże po zaistnieniu sytuacji siły wyższej (pandemia COVID-19) pojawiła się potrzeba przyspieszenia wprowadzenia cyfryzacji, platform nauczania online, nauczania na odległość oraz mieszanych form uczenia i zostało to wdrożone w możliwie najkrótszym czasie. Po wybuchu ostrego konfliktu zbrojnego na terytorium Ukrainy potrzeba dalszej cyfryzacji tylko się nasiliła. Obecnie dotyczy to nie tylko procesu edukacyjnego, lecz także możliwości zachowania tradycyjnych wartości i dziedzictwa kulturowego, poszerzenia możliwości badawczych i międzynarodowej współpracy. Bardzo ważne pozostaje wykorzystanie interaktywnych i praktycznych elementów edukacji (dyskusje, seminaria, zajęcia laboratoryjne i warsztaty) i nie należy całkowicie rezygnować z komunikacji na żywo.