. 1 . Tło geograficzne współczesnej ewolucji rzeźby młodoglacjalnejRzeźba młodoglacjalna wraz z retuszem morfogenezy holoceńskiej należy do najmłodszych na terenie Polski. Obszary o tym typie rzeźby rozciągają się w północnej części kraju pomiędzy silnie peryglacjalnie przeobrażoną tzw. strefą staroglacjalną na południu a wybrzeżem Bałtyku na północy, które ma w większości tylko morfogenezę holoceńską (ryc. 9.1). Niemal cała strefa młodoglacjalna na obszarze Polski o powierzchni 116 339 km 2 należy do Niżu Środkowoeuropejskiego, poza krańcami północno-wschodnimi, które należądo Pojezierza Mazurskiego, Niziny Staropruskiej i Pojezierza Litewskiego na Niżu Wschodniobałtycko-Białoruskim (ryc. 9.2). Pod względem hipsometrycznym strefa młodoglacjalna zaliczana jest do terenów nizinnych. Jednakże część tego terytorium, szczególnie garb czołowo-morenowy fazy pomorskiej, w licznych miejscach przekracza wysokość 200 m n.p.m. (ryc. 9.1). Najwyższym wzniesieniem strefy młodoglacjalnej jest Wieżyca, której kulminacja sięga 328,6 m n.p.m. Najniżej położonymi obszarami są okolice Żuław -depresja 1,8 m p.p.m. 1 (w Raczkach Elbląskich).Trzy cechy krajobrazowe odróżniają wyraźnie strefę młodoglacjalną od staroglacjalnej, a mianowicie: większe zróżnicowanie hipsometryczne, rozwijająca się i złożona genetycznie sieć dolinna oraz występowanie gęstej sieci rynien 1 Na Żuławach stwierdzono obszary niżej leżące, około 2 m p.p.m. (w okolicach Marzęcina), a nawet 2,6 m p.p.m. (w okolicach Wikrowa -miejsce wydobycia torfu), ale do tej pory nie zostały one oficjalnie potwierdzone przez Główny Urząd Geodezji i Kartografii.