Sağlık Çalışanlarına Yönelik Şiddet: Bir Kamu Hastanesi Örneği

Abstract

Amaç: Çalışmada bir kamu hastanesinde, hekim, hemşire ve diğer hastane personelinin sözel, fiziksel ve cinsel şiddetle karşılaşma oranları, şiddet kaynakları, şiddetin etkileri, şiddet ile başa çıkma yöntemlerinin belirlenmesi amaçlanmıştır. Çalışma Planı: Tanımlayıcı türde olan bu çalışmanın örneklemini, 1 Kasım-31 Aralık 2017 tarihleri arasında Ankara'da faaliyet gösteren bir kamu hastanesinde çalışan 104 hekim, 93 hemşire ve 150 diğer hastane personeli toplam 347 sağlık çalışanı oluşturmuştur. Katılımcılara maruz kaldıkları şiddeti değerlendiren bir anket formu uygulanmıştır. Bulgular: Araştırmaya katılan hekimlerin %96,2'sinin sözel şiddete, %9,6'sının fiziksel şiddete ve %16,3'ünün cinsel şiddete; hemşirelerin %95,7'sinin sözel şiddete, %16,1'inin fiziksel şiddete ve %26,8'inin cinsel şiddete; diğer hastane personelinin ise %80,7'sinin sözel şiddete, %4,7'sinin fiziksel şiddete ve %10'unun cinsel şiddete maruz kaldığı tespit edilmiştir. Hekim, hemşire ve diğer hastane personelinin şiddet ile başa çıkmak için genellikle herhangi bir şey yapmamayı tercih ettiği belirlenmiştir. Hekim, hemşire ve diğer hastane personelinden en fazla şiddet gören grubun hemşireler olduğu saptanmıştır. Hastaların en fazla hekimlere sözel şiddet uyguladığı, hekimlerin ise en fazla hemşirelere cinsel şiddet uyguladığı belirlenmiştir. Sonuç: Hekim, hemşire ve diğer hastane personeline yönelik sözel, fiziksel ve cinsel şiddet oranlarının yüksek olduğu, özellikle sözel ve cinsel şiddete maruz kalmada meslek grupları arasında en riskli grubun hemşireler olduğu belirlenmiştir. Şiddet kaynağı olarak hasta ve hasta yakınlarından sonra hekimlerin geldiği tespit edilmiştir. Sağlık çalışanlarının maruz kaldığı şiddete karşı kamu, sivil toplum örgütleri ve medyanın birlikte hareket etmesi, yasal önlemlerin artırılması önerilebilir.

Nurses' exposure to violence and their professional commitment during the COVID‐19 pandemic

“…There are many studies carried out in Turkey in which violence against healthcare workers varies by the department (99.7% for 112 employees, 90.4% for emergency service workers, 43.4% for paediatric service workers, 73.8% for inpatient services, 65% for primary care workers, etc. ), the type of violence that is exerted (physical violence at varying rates, such as 9.6% 16.7%, 20% and 23.2%; verbal violence at varying rates, such as 78.3%, 82%, 95.7% and 99.7%) and the profession (85% towards nurses, 69.4% towards research assistant doctors and 54.5% towards specialists) (Akbaş et al, 2016;Cerit et al, 2018;Coşkun & Karahan, 2019;Çuvadar & Ekuklu, 2020;Demirci & Uğurluoğlu, 2020;Oğuz et al, 2020;Şahin & Yıldırım, 2020;Yücens & Oğuzhanoğlu, 2020). It has been reported that nurses, who are in close contact with patients and patient relatives while giving care, are exposed to violence by patients and patient relatives due to factors, such as long waiting times in health institutions, an inadequate number of healthcare workers, lack of security personnel, lack of information about the responsibilities of healthcare professionals by patients and their relatives, poor working conditions, lack of professional experience, and working in the night shift (Angland et al, 2014;Fallahi Khoshknab et al, 2015;Park et al, 2015).…”

“…The form consists of 39 items that collect information about participants' socio-demographic characteristics (i.e. age, education level) and status of exposure to violence during the COVID-19 pandemic process (Demirci & Uğurluoğlu, 2020;Şahin & Yıldırım, 2020).…”