Βασικός στόχος του παρόντος δοκιμίου είναι να παρουσιάσει εν συντομία και να αναλύσει τις δύο προσεγγίσεις του Engelhardt σχετικά με τη ζωικότητα. Η πρώτη αναφέρεται στα μη ορθολογικά ζώα stricto sensu, ενώ η δεύτερη, και σημαντικότερη, αναπτύσσει την οντολογική αυτοϋποβάθμιση της ανθρωπότητας, η οποία προκύπτει από την κυρίαρχη, προσανατολισμένη στην απόλαυση, κουλτούρα της εποχής μας. Αναφορικά με την πρώτη, στοχεύοντας στην άμβλυνση της πλήρους αποδοχής της χρήσης των ζώων, επικαλούμαι τις απόψεις του Ronald Dworkin περί ιερότητας, οι οποίες τεκμηριώνουν μία εύλογη εναλλακτική στάση. Σχετικά με τη δεύτερη, επιχειρώ να ανασυνθέσω κριτικά τον τρόπο με τον οποίο, σύμφωνα με τον Engelhardt, η ανθρωπότητα, έχοντας απορρίψει κάθε υπερβατική έρευνα, ενστερνίζεται ολοένα και περισσότερο την κατώτερη φύση της. Κλείνοντας, θα επισημάνω ότι αυτή η επιστροφή στην ζωικότητα μπορεί να παρεμποδιστεί από επικείμενες προκλήσεις που ήδη αφήνουν αισθητό αποτύπωμα σε παγκόσμια κλίμακα.