Skuteczna terapia lewosimendanem u chorego z zaostrzeniem przewlekłej niewydolności serca z obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory

Abstract

StreszczenieMężczyzna w wieku 62 lat został przyjęty z powodu zaostrzenia objawów przewlekłej niewydolności serca do IV klasy według New York Heart Association. Mimo zastosowania standardowej farmakoterapii ostrej niewydolności serca u chorego doszło do objawów hipoperfuzji narządowej z następczą oligurią, do bezmoczu włącznie. Pacjent został zakwalifikowany do leczenia lewosimendanem, dzięki czemu w kolejnych dobach uzyskano stabilizację stanu klinicznego chorego. Na podstawie przypadku klinicznego w artykule przedstawiono aktualny stan wiedzy na temat zastosowania lewosimendanu w ostrej niewydolności serca.Słowa kluczowe: ostra niewydolność serca, farmakoterapia, lewosimendan Folia Cardiologica 2017; 12, 4: 378-385 Wstęp Zgodnie z wytycznymi Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ESC, European Society of Cardiology) [1] dotyczącymi diagnostyki i leczenia niewydolności serca (HF, heart failure) ostrą niewydolność serca (AHF, acute heart failure) definiuje się jako stan gwałtownie pojawiających się lub nasilających objawów, tj. duszności, orthopnoe, pogorszenia tolerancji wysiłku, retencji płynów pod postacią zastoju nad polami płucnymi, objawu wątrobowo--szyjnego, obrzęków obwodowych itp. Wyróżnia się AHF de novo, jeśli epizod występuje po raz pierwszy, oraz ostrą dekompensację przewlekłej niewydolności serca (ADHF, acute decompensated heart failure), którą obserwuje się u chorych z wcześniej rozpoznaną HF.Dekompensacja przewlekłej niewydolności serca jest dominującą przyczyną hospitalizacji z powodu HF (80% przyjęć do szpitali z powodu HF) [2]. Udokumentowano, że każde kolejne zaostrzenie choroby pogarsza rokowanie chorego, a długość hospitalizacji jest wprost proporcjonalna do ryzyka zgonu [3]. W ADHF śmiertelność wewnątrzszpi-talna pozostaje wysoka; wśród chorych ze wstrząsem kardiogennym wynosi ona 40-60%, natomiast u pozostałych chorych -poniżej 10% [4]. Przydatną w codziennej praktyce klinicznej i mocno zaznaczoną w obecnie obowiązujących wytycznych dotyczących AHF jest klasyfikacja kliniczna Forrestera, w której ocenia się obecność zastoju i/lub hipoperfuzji obwodowej. Ma to istotne znaczenie nie tylko przy doborze odpowiedniej farmakoterapii, ale również niesie za sobą praktyczne wartości prognostyczne.Mimo obserwowanego postępu farmakoterapii HF, w przypadku manifestacji AHF od wielu lat są stosowane wciąż te same leki, w odniesieniu do których nie udowod-379 www.journals.viamedica.pl/folia_cardiologica Kamil Janikowski, Małgorzata Lelonek, Lewosimendan w terapii ADHF niono wpływu na rokowanie chorych. W codziennej praktyce klinicznej zaleca się stosowanie dożylnych diuretyków pęt-lowych w celu zmniejszenia przewodnienia (klasa zaleceń I, poziom wiarygodności danych C), leki wazodylatacyjne, aby ograniczyć objawy AHF (klasa zaleceń IIa, poziom wiarygodności danych C) oraz leki inotropowe, by zwiększyć rzut serca, a co za tym idzie -ciśnienie tętnicze, znieść hipoperfuzję obwodową oraz utrzymać funkcje poszczegól-nych narządów (klasa zaleceń IIb, poziom wiarygodności danych C). W przypadku pacje...