Celem artykułu był opis praktyk włączających/wyłączających podejmowanych przez nauczycieli w instytucjach edukacyjnych. W tekście przyjmujemy perspektywę pedagogiki krytycznej i definiujemy inkluzję jako tworzenie wspólnoty opartej na uznaniu i dostrzeganiu różnicy bez wykluczania, a praktyki inkluzyjne rozumiemy jako takie, które pozwalają na pełną akceptację uczestników procesu kształcenia i rzeczywiste włączanie ich w życie społeczne bez względu na kondycję psychofizyczną. Odwołując się do badań jakościowych (wywiadów swobodnych prowadzonych wśród nauczycieli oraz obserwacji), opisujemy działania w(y)łączające podejmowane przez nauczycieli trzech aspektach: organizacyjnym, indywidualnym i środowiskowym. Ukazywane w narracjach zachowania o proweniencji inkluzyjności nazywamy powierzchownymi, a nawet pozornymi, praktykami inkluzyjnymi.