“…Zmiany społeczne wywołane przez pandemię koronawirusa SARS-CoV-2 dobrze wpisują się w kryteria zmian traumatogennych, to znaczyszybkich, głębokich, o szerokim zakresie i wpływających na podstawowe wzorce życiowe i dobrostan (Alexander, 2004;Jaskulska i in., 2002). Pandemia wymusiła nie tylko modyfikację sposobu działania szkół, placówek opiekuńczo-wychowawczych i innych instytucji przeznaczonych dla najmłodszych (Jankowiak, Jaskulska, Rybińska, 2020;Buchnat, Jaskulska, Jankowiak, 2021;Jaskulska i in., 2021;Jankowiak i in., 2022;Jaskulska i in., 2022;Jaskulska, Jankowiak, Soroko, 2022), ale też zmodyfikowała codzienne życie dzieci i młodzieży w Polsce, jak też na świecie, wpływając na ich samopoczucie i dobrostan (Buchner, Wierzbicka, 2020;Poleszak, Pyżalski, 2020;Jankowiak i in., 2022;Jaskulska i in., 2022). Była to bowiem wyjątkowa konfiguracja kryzysu zdrowotnego, izolacji społecznej i recesji gospodarczej, które razem dały negatywne efekty w obszarze zdrowia psychicznego wielu dzieci i młodzieży (Golberstein, Wen, Miller, 2020;Kimhi i in., 2020).…”