‘Stranded Pakistanis’ in Bangladesh – victims of political divisions of 70 years ago

Abstract

‘Stranded Pakistanis’ in Bangladesh – victims of political divisions of 70 years agoNearly 300 000 Urdu-speaking Muslims, coming mostly from India’s Bihar, live today in Bangladesh, half of them in the makeshift camps maintained by the Bangladeshi government. After the division of the Subcontinent in 1947 they migrated to East Bengal (from 1955 known as East Pakistan), despite stronger cultural and linguistic ties (they were Urdu, not Bengali, speakers) connecting them with West Pakistan. In 1971, after East Pakistan became independent and Bangladesh was formed, these so-called ‘Biharis’ were placed by the authorities of the newly formed republic in the camps, from which they were supposed – and they hoped – to be relocated to Pakistan. However, over the next 20 years, only a small number of these people has actually been transferred. The rest of them are still inhabiting slum-like camps in former East Bengal, deprived of any citizenship and all related rights (to work, education, health care, insurance, etc.). The governments of Pakistan and Bangladesh consistently refuse to take responsibility for their fate, incapable of making any steps that would eventually solve the complex problem of these people, also known as ‘stranded Pakistanis.’ The article explains historical and political factors that were responsible for the fate of ‘Biharis’ and presents their current legal situation in Bangladesh. „Opuszczeni Pakistańczycy” w Bangladeszu - ofiary podziałów politycznych sprzed 70 latW prowizorycznych obozach utrzymywanych przez rząd Bangladeszu żyje do dziś blisko pół miliona muzułmanów z indyjskiego Biharu, którzy po podziale subkontynentu w 1947 roku wyemigrowali do Bengalu Wschodniego (później: Pakistanu Wschodniego), pomimo silniejszych więzi kulturowych i językowych (posługują się językiem urdu) łączących ich z Pakistanem Zachodnim. W 1971 roku po uniezależnieniu się Pakistanu Wschodniego i utworzeniu Bangladeszu, około 300-tysięczna grupa Biharczyków została zamknięta przez władze nowo powstałej republiki w obozach, z których następnie miała zostać relokowana do Pakistanu. Jednak w kolejnych 20 latach zaledwie część tych osób została rzeczywiście przesiedlona. Pozostali, pozbawieni obywatelstwa i wszystkich wiążących się z tym uprawnień (np. do pracy, edukacji, ochrony zdrowia, ubezpieczenia itd.), wciąż zamieszkują przypominające slumsy obozy na terenie byłego Bengalu Wschodniego, zaś rządy Pakistanu, Indii i Bangladeszu wzajemnie przerzucają na siebie odpowiedzialność za ich losy, niezdolne do poczynienia jakichkolwiek kroków, które pozwoliłyby ostatecznie rozwiązać skomplikowany problem tzw. opuszczonych Pakistańczyków (ang. stranded Pakistanis). Artykuł wyjaśnia czynniki historyczne i polityczne, które były odpowiedzialne za los „Biharczyków”, oraz przedstawia ich obecną sytuację prawną w Bangladeszu.

Acculturation Level and Cultural Adaptive Strategies of Camp-Dwelling Biharis in Bangladesh

“…Being exhausted of the seesawing political decisions of British rulers and futile negotiations between political parties and being terrified of the frequently occurring horrific riots across the undivided India, eyes of Muslims saw Pakistan as their dreamland offering them hope and betterment. More than half million Muslim people from West Bengal, Bihar, Uttar Pradesh, Koch Behar and Assam happened to reach the eastern part of Pakistan in 1947 bringing nothing but fear, uncertainty and hopes along with them from their native land (Talbot, 2009;Kuczkiewicz-Fraś, 2019;Bharadwaj et al,2008, Wasty et al, 2016. The share of people coming from Bihar was dominating enough to change the collective name of all migrants from 'Muhajirs' to 'Biharis' by the locals.…”