Suçun Ni̇teli̇kli̇ Halleri̇ne Dai̇r Ceza Artirim Veya İndi̇ri̇mleri̇ni̇n Basi̇t Yargilama Usulünün Uygulanabi̇li̇rli̇ği̇ne Etki̇si̇

Abstract

5271 sayılı Ceza Muhakemesi Kanunu’nun 251 ve 252. maddelerinde
 basit yargılama usulü isimlendirmesiyle özel bir muhakeme usulü
 kabul edilmiştir. Bu usulün uygulanabilmesi için gerekli objektif
 şartlardan birisi, yargılama konusu suçun adli para cezası ve/veya üst
 sınırı iki yıl ya da daha az süreli hapis cezası ile cezalandırılmasıdır.
 Cezaya dair bu sınırın tespitinde suçun nitelikli hallerine dair artırım
 veya indirimlerin dikkate alınıp alınmayacağı hususunda kanuni bir
 düzenleme bulunmamaktadır. Mevzuatımızda CMK’nın 47/3, 75/5, 81/1,
 100/4, 125/3, 150/3, 171/2, 196/2, 234/1-a-3, 239/1, 251/1, 253/1-c, 272/3-b,
 286/2-d ve 286/2-g; 5237 sayılı Türk Ceza Kanunu’nun 71/2, 75/1; 5395
 sayılı Çocuk Koruma Kanunu’nun 19/2, 21 ve 5726 sayılı Tanık Koruma
 Kanunu’nun 3/1-a, b maddeleri açısından da benzer bir durum söz
 konusudur. TCK’nın 15, 66/3 ve 5235 sayılı Kanun’un 14. maddesinde
 ise nitelikli hallerin dikkate alınıp alınmayacağı düzenlenmiştir.
 Basit yargılama usulü açısından sorunun çözümüne dair öğreti ve
 yargı kararlarında farklı fi kirler ileri sürülmüştür. Çalışmamızda, bu
 farklı görüşler ile mevzuatımızdaki benzer düzenlemelerden bazıları
 incelenmekte ve soruna dair çözüm önerisi sunulmaktadır.