Surfactants

Abstract

The term surfactant is a contraction of surface‐active agent. Surfactant has become universally accepted to describe organic substances having certain characteristic features in structure and properties. The term detergent is often used interchangeably with surfactant. As a designation for a substance capable of cleaning, detergent can also encompass inorganic substances when these do in fact perform a cleaning function. More often, detergent refers to a combination of surfactants with other substances, organic or inorganic, formulated to enhance functional performance, specifically cleaning, over that of the surfactant alone. Surfactants are characterized by amphipathic structure, solubility, adsorption at interfaces, orientation at interfaces, micelle formation, and functional properties. Each is discussed, as are uses, production, and economic aspects.

Circular Dichroism and Derivative Spectra Study of the Excitonic Aggregation of Pinacyanol by Aerosol-OT

“…In homogeneous solution, 270 molecules of AOT are distributed with one PIN molecule. The micelle size that expressed experimentally as the number of monomers making up the spherical micelles (aggregation number), is generally between 50 and 100 for ionic surfactant with a radius similar to that of the length of an extended hydrocarbon chain, which associated to form regions from which the solvent (water) is effectively excluded and has properties closely related to the liquid hydrocarbon [24]. According to this reported micelle size, the micelle/PIN molar ratio here is about 4:1, and PIN molecules almost present out of the spherical micelle cavity due to location of the sulfonate groups outside the sphere and to the steric consideration with respect to the size of the dye molecules relative to the cavity presents inside the sphere.…”

Συμβολή Στον Χαρακτηρισμό Των Μεμβρανών: Εκτίμηση Της Υδροφοβικότητας Με Χρησιμοποίηση Διαλυμάτων Επιφανειακά Ενεργών Ουσιών

“…Η υδρόφοβη ομάδα, από την άλλη πλευρά, λόγω της μη διαλυτότητάς της, αντιτίθεται σε αυτή την τάση. Λόγω του ανταγωνισμού ανάμεσα στις δύο ομάδες η ουσία ούτε διαλύεται απόλυτα ούτε παραμένει αδιάλυτη εντελώς αλλά συγκεντρώνεται στην επιφάνεια υγρού -υγρού όπου συνήθως το μόριο της είναι προσανατολισμένο με τις υδρόφιλες ομάδες προς την υδατική φάση και τις υδρόφοβες προς την μη υδατική [Lynn 2006].…”

“…σύσταση του αιθυλενοξειδίου στο μόριο. Η λειτουργικότητα των μη ιοντικών τασιενεργών εξαρτάται από την τιμή HLB ως ακολούθως (Πίνακας 2.2) [Lynn 2006].…”

“…Με την αύξηση των ομάδων αιθυλενοξειδίου, το ιξώδες αυξάνεται, η ελαφρά λιπαρή οσμή παρούσα στα κατώτερα μέλη της σειράς μειώνεται, η ειδική βαρύτητα αυξάνεται (σχετική πυκνότητα) από <1 ελαφρώς <1.2 και η υδατική διαλυτότητα αυξάνεται, π.χ. 65 -70% περιεχόμενο αιθυλενοξείδιο είναι αναγκαίο για πλήρη αναμιξιμότητα με το νερό [Lynn 2006].…”

“…Μια αμερικάνικη πατέντα [Yang 1980] αναφέρει ότι καταλύτης υδροξείδιο του βαρίου ενισχυμένος με φαινολικά συστατικά είναι ικανός να δώσει μια σημαντικά στενότερη κατανομή αιθυλενοξειδίων. Επίσης ένας αριθμός μεταγενέστερων ευρεσιτεχνιών συναντάται με καταλύτες ικανούς να δώσουν προϊόντα με μικρότερη κατανομή [Lynn 2006].…”