Wprowadzenie i cel pracy. Celem pracy jest próba odpowiedzi na pytanie, czy wprowadzenie usług e-zdrowotnych w Polsce prowadzi do wyeliminowania barier związanych z dysfunkcjonalnością systemu ochrony zdrowia, czy też do wtórnego wykluczenia seniorów. Wśród omówionych zagadnień znajdują się dostępność usług realizowanych w ramach systemu e-zdrowie i telemedycyny oraz potrzeby osób starszych w tym zakresie. Metody przeglądu. Tekst artykułu oparto na przeglądzie literatury przeprowadzonym w 11 naukowych bazach danych z wykorzystaniem słów kluczowych: "ehealth", "e-health", "digital health", "telemedicine", "telehealth" oraz "Poland", "Polish", ograniczonym do okresu 2011-2021, oraz analizie aktów prawnych, raportów i statystyk udostępnionych przez instytucje publiczne (m.in. Ministerstwo Zdrowia, Centrum e-Zdrowia, portal ezdrowie.gov.pl). Opis stanu wiedzy. Wśród danych udostępnionych przez instytucje publiczne nie występują wyczerpujące informacje pozwalające na określenie użytkowników usług e-zdrowotnych pod względem wieku. O preferencjach osób starszych w zakresie korzystania z e-zdrowia i telemedycyny można wnioskować na podstawie wyników badań sondażowych. Według L. Bulińskiego i A. Błachnio (2017) 40% seniorów wykazuje gotowość do korzystania z innowacji technologicznych w usługach zdrowotnych. Podsumowanie. Dane dotyczące korzystania z usług e-zdrowia i telemedycyny przez osoby starsze są fragmentaryczne i rozproszone. Co więcej, badania naukowe dotyczące potrzeb seniorów w tym zakresie częściowo opierają się na niereprezentatywnych próbach. Pomimo że e-zdrowie i telemedycyna mają potencjał kompensowania nierówności w zdrowiu i różnych poziomów funkcjonalności ochrony zdrowia, należy podkreślić, że polski system e-usług zdrowotnych znajduje się nadal w fazie rozwoju.