WSTĘPChoroby układu sercowo-naczyniowego (CVD) niezmiennie, od wielu lat, pozostają główną przyczyną hospitalizacji i zgonów, zarówno w Europie, jak i na całym świecie [1,2].Skuteczne leczenie CVD w znacznej mierze zależy od kontroli czynników ryzyka. Jednym z najczęściej występujących w populacji polskiej czynników ryzyka jest nadciśnienie tętnicze. Redukcja wartości ciśnienia jest istotna dla zmniejszenia częstości występo-wania incydentów sercowo-naczyniowych, takich jak zawał serca (MI) czy udar mózgu oraz dla zmniejszenia ryzyka zgonu sercowo-naczyniowego (ryc. 1) [3].Wśród używanych obecnie w tym celu leków jedną z najczęściej stosowanych grup terapeutycznych są antagoniści receptora agniotensyny II, czyli sartany. Pierwszym zarejestrowanym wskazaniem do ich stosowania było leczenie nadciśnienia tętniczego, ale stopniowo, dzięki publikacji wyników kolejnych badań, wskazania rozszerzyły się. Wybierając korzystny dla pacjenta lek, za każdym razem należy się kierować zarówno skutecznością, jak i bezpieczeństwem potwierdzonym w dużych badaniach klinicznych. Można w tym miejscu postawić sobie kilka pytań: czy wszystkie sartany tak samo skutecznie redukują wartości ciśnienia tętniczego? czy wszystkie są tak samo bezpieczne? czy wszystkie mają takie same zarejestrowane wskazania?FARMAKODYNAMIKA I FARMAKOKINETYKA TELMISARTANU Antagoniści receptora angiotensyny II są jedną z grup leków oddziałujących na układ renina-angiotensyna-aldosteron (RAA). Mechanizm działania telmisartanu, podobnie jak innych leków z grupy sartanów, polega na blokowaniu receptora dla angiotensyny II (ryc. 2).W organizmie człowieka występuje kilka typów tych receptorów, spośród których najwięcej wiadomo o dwóch. Receptory typu 1 dla angiotensyny II (AT 1 ), które są zlokalizowane głównie w sercu, nadnerczach, mózgu, wątrobie i nerkach, oraz receptory typu 2 (AT 2 ). Ekspresja receptorów AT 2 jest wysoka u płodu i spada po narodzinach. U osób Rycina 1. Nadciśnienie tętnicze a ryzyko wystąpienia choroby wieńcowej, udaru mózgu, choroby naczyń obwodowych i niewydolności serca [na podstawie: Kannel WB, JAMA, 1996; 275: 1571-1576