The Black Wallpaper: Louise Nevelson’s Gothic Modernism

Abstract

Nature is a Haunted House-but Art, a House that tries to be haunted .-Emily Dickinson, 1862 1 "Like a sorceress in her den, sculptor Louise Nevelson is peering out from an eerie world of her own making." Above these words, which open the artist's profi le in Life magazine (1958), we see Nevelson framed against a black sculptural assemblage ( Fig. 1 ). She wears a witch's hat. Overpowering lights bathe her in green, so that her skin, like that of the Wicked Witch of the West, appears emerald. She is small within the frame, overwhelmed by the sculptural walls that seem to envelop her, extending in all directions to the edges of the image. "Without resorting to eyes of newts or toes of frogs, she has conjured up a spectral sculptured landscape." 2 On the next page, Life identifi es that landscape as Nevelson's apartment, a six-fl oor brownstone on Th irtieth Street in Manhattan. Two more photographs follow the words, "Weird Woodwork continued" ( Fig. 2 ). Th e fi rst shows a bathtub fi lled with black, wooden sculptures, "which, for want of space, Miss Nevelson stores in an unused bathroom." More works litter the fl oor beside the tub, while a stack of black-stained two-by-fours rests close behind. In the second photograph, the artist ascends a set of stairs, her face obscured by shadow. "Reliefs on wall, made of pieces of plank nailed together, loom over the artist as she carries sculpture upstairs." 3 Th e caption's ominous wording is appropriate. Th ere is something threatening about these inanimate reliefs, as if they conspired to entrap her like those wooden walls from the opening portrait. Th is sense of threatening confi nement increases on the next page, with a photograph of black, sculptural grates blocking the window to the outside world. A hammer lies on the foreground table, as though left by some absent, hostile presence, some enemy who has locked the artist in this domestic prison, this "lunar world."Life presents Nevelson as a madwoman in her cloistered asylum, a lonely shut-in who is so disconnected from the world outside that she mistakes madness for genius, hallucinations for visions. Th is witch persona, however, was Nevelson's creation. She loudly proclaimed her isolation and eccentricity, described fi ts of depression and visions in the dark, "speaking to the wood and the wood speaking back." 4 Profi les such as Life 's thus conformed to Nevelson's adopted persona as a hoarder in the dark, a witch in her haunted house.Despite such self-perpetuated myths of isolation, Nevelson's home was a central node in the networks of postwar American modernism. 5 Beginning in 1953, she hosted the Federation of Modern Painters and Sculptors in her living room, its members including many major artists of the New York school. 6 Th at same year, she also began to open her home to artists and critics taking part in Will Barnet's Four O'Clock Forum, for panel discussions on topics like "Th e Future of Abstract Art" and "Criticism and the Search for Meaning in Art Today." 7 As the decade progressed, she welcomed n...

Si̇yah Rengi̇n İkonografi̇si̇: Loui̇se Nevelson Örneği̇

“…Onun kent ve ev metaforu, yerinden edilmenin ve ayrılıkların gerçekliğini vurgulamıştır. Sanatçı bir keresinde kullandığı malzemeleri tarif ederken, atık malzemelerin toplumsal yönünün öneminden ve "ömrü olan eski ahşapları topluyorum" ifadeleriyle malzemeyi yaşayan bir varlık olarak gördüğünden bahsetmiştir (Siegel, 2017).…”

“…Tarih, Nevelson'ı dışarıdaki dünyayla bağlantısı kopmuş, deliliği dehayla, halüsinasyonları sanatla gösteren deli bir kadın ve quir bir birey olarak sunar. Ancak ona yakıştırılan sıfatlar ve kimlikler Nevelson'ın kendi eseri denilebilir, çünkü yüksek sesle yalnızlığını ve eksantrikliğini ilan etmiş ve karanlıkta yaşadığı depresif nöbetlerde "ağaçlar konuşuyor ve diğerleri karşılık veriyor" ifadeleriyle ruh halini yansıtmış ve kendini bir istifçi olarak böyle tanıtmıştır (Siegel, 2017). Modernist tavrını kendi özgün tarzı ve heykel üslubuyla marjinal bir kimliğe bürünerek yansıtan sanatçı, yaşam biçimi, siyah renk takıntısı ve tuhaflıklarıyla fenomen bir kadın sanatçı olarak tanınmıştır.…”

“…Bu durumu ise şu sözlerle ifade etmiştir; "Ben feminist değilim. Ben kadın olan bir sanatçıyım" (Siegel, 2017). Ayrıca çalışmaları, sanatçı ile sanat eseri, resim ile heykel ve sanat ile toplum arasındaki sınırlara meydan okuyarak, bu sınırların her birinde, modernizmin bu özerklik biçimlerinin kırılgan, çelişkili ve nihayetinde sürdürülemez olduğu korkusunu nasıl bastırdığını ortaya koymuştur.…”

“…Rosenberg, sanatçı ve sanat eseri arasındaki geri bildirim döngüsünü tanımlamak için "bütünlük"ü kullanmıştır. Diğer yandan Nevelson'ın evi sembolik bir motif olarak vurgulaması, siyah renkle görsel ve zihinsel ilişkisi, psikosomatik krizleri, intihar duyguları ve halüsinasyon vizyonları üzerine de tartışmalar olmuş, melankolik kişiliği ve gizemli gotik kimliği ile muhalif duruşu onun marjinal tavırları olarak değerlendirilmiştir (Siegel, 2017). Tüm bu kişilik özellikleri ise adeta Nevelson'ın ikonografisinde siyah renkle özdeşleşmiştir.…”

“…Bu amaçla, yalnızlığını ve depresyonunu bilinçli olarak vurgulamış, hatta evinin daha önce bir akıl hastanesi olduğu söylentisini bile yaymıştır. Cadı kadın sıfatıyla gotik bir avatar yaratan Nevelson, eserlerinde olduğu gibi bu sıfatı niteleyen tarzda kıyafetler ve aksesuarlar da kullanmıştır (Siegel, 2017). Ataerkil kültürün ona dayattığı öz tanımlamalara karşı sanatsal sürecinin sembolik ifadelerini kullanarak savaşmıştır.…”