The Commonwealth of Independent States: an example of failed regionalism?

Abstract

The Commonwealth of Independent States (CIS) was designed to manage the collapse of the Soviet Union and foster post-Soviet cooperation in political, economic, and security spheres. Over a decade into its existence, most analysts would rate it a failure: many post-Soviet states do not participate in CIS ventures, the institutional machinery of the CIS is weak, and Russia, the most dominant post-Soviet state, has tended to favour bi-lateral relationships over multi-lateral institutions. Why is this the case? This article looks at the CIS through the prism of theories of regionalism, demonstrating that the CIS was handicapped on many fronts, including emergent multi-polarity in the post-Soviet space and domestic-level political considerations in many post-Soviet states.

Strategic Partner’s Attractiveness Index for the European Union. Can the Eurasian Economic Union headed by Russia become strategic partner for the EU?

“…Grinberg (2013) highlights that for Russia it is difficult to be partner with equal rights. Unfortunately the majority of scientists concur that the EEU is not so much an economic project, but rather a geopolitical one (Kubicek, 2009;Zagorski 2015;Satpayev, 2015;Sivickiy, 2015;Podadera and Garashchuk, 2016). Strategic partner'S attractiveneSS index for the european union.…”

Democracy Promotion and Authoritarian Diffusion: The Foreign Origins of Post-Soviet Election Laws

“…Multilaterally, Russia uses intergovernmental organisations such as the Commonwealth of Independent States (CIS), the Shanghai Cooperation Organisation (SCO), and the Eurasian Economic Community (EurAsEc) to further its goals. While these organisations are intended to foster economic integration and cooperation on political and security issues, their real impact is seen as limited (Kubicek 2009;Kurtov 2007).…”

Economic Regionalisation in the Russian Foreign Policy: Is it Possible to talk about the Eurasianist Model of Integration?

“…Dönemin Rusya Başbakanı Gaydar'la başlayan ekonomide şok terapi politikası uygulamaları, buna uygun bir dış politika stratejisini zorunlu kılarken Avrupacı-Atlantikçi tonları içeren bir "Batıcılık" yaklaşımı hem Avrupa kurumları (Avrupa Konseyi, Avrupa Birliği) ve uluslararası iktisadi kuruluşlarla (İMF) siyasal ve ekonomik alanlarda yakınlaşma ve bütünleşme çabasını zorunlu kılmaktaydı, hem de NATO, AGİT gibi güvenlik alanlarındaki uluslararası kurumlarla işbirliğini cesaretlendirmekteydi. Bu aşamada liberal dünyanın bir parçası olmak isteyen Rusya'nın ekonomi-siyaset çıkarlarını bir arada gözeterek daha batıcı bir yaklaşımla, BDT alanından uzaklaştığına tanık olduk (Kubicek 2009;Libman 2007). Ancak bu liberalleşme aşaması, Rus iç politikasında en başından itibaren engellerle karşılaşmıştır; Komünistlerin Devlet Duması içerisindeki çoğunlukları karar alma sürecini tıkarken, Sovyet sonrası süreçte devletin ve bürokrasinin dönüşümü iradesi sınırlı kalmıştır.…”

“…2004'ten itibaren Rusya'nın eski Sovyet döneminden gelen belirli yapısal avantajları ve BDT içi karşılıklı bağımlılık zincirlerini kendi lehine çevirmek istediğini görmeye başlıyoruz; bu aşamada Renkli devrimlerin gündemde olması, Rusya açısından BDT alanı içindeki güvenlik ve ekonomi ilişkisini müdahaleciliğe dönüştürme olanağını da yarattığını söylememiz gerekiyor (Kubicek, 2009). Buna en güzel örnekler Rusya-Ukrayna arasında yaşanan doğal gaz krizi ya da 2008 Gürcistan krizi verilebilir.…”