Majaczenie jest ostrym zaburzeniem świadomości, powszechnie występującym u chorych w wieku podeszłym, wtórnie do pogorszenia stanu somatycznego. Głównym czynnikiem ryzyka jest otępienie. Majaczenie może być jedynym objawem infekcji, zaburzeń elektrolitowych, efektem farmakoterapii, ale również reakcją na ból czy bodźce hipoksemiczne. U chorych z rozpoznaną chorobą nowotworową znamiennie częściej jest następstwem hiper kalcemii, zmian pierwotnych i wtórnych ośrodkowego układu nerwowego, jak również stosowanej terapii (glikokortykosteroidy, chemioterapia, radioterapia okolic głowy i szyi). Podstawową metodą postępowania w majaczeniu jest identyfikacja i leczenie jego przyczyny. Objawowe postępowanie farmakologiczne powinno być stosowane rzadko i jak najkrócej. Kluczową rolę odgrywa prewencja, która obejmuje między innymi unikanie leków przeciwwskazanych u osób starszych (głównie o działaniu antycholinergicznym) oraz polifarmakoterapii, promowanie prawidłowego rytmu sen-czuwanie, unikanie unieruchomienia, korektę deficytów sensorycznych (niedosłuch, niedowidzenie) oraz odpowiednie nawodnienie.